Korporacje studenckie – elitarne organizacje studenckie, wzorowane na niemieckim ruchu burszów, powstawały na ziemiach polskich od lat 80. XIX w., a największy ich rozkwit datuje się na okres międzywojenny – w 1931 r. było ich 83. Korporacje opierały się w zasadzie na więzach towarzyskich, nie były duże liczebnie, każda miała swoje oznakowanie (kolorowe dekle czapek studenckich) i zwyczaje. Cele powstawania korporacji były różne: niektóre stanowiły wyłącznie kręgi towarzyskie, inne zrzeszały arystokrację, inne miały charakter samokształceniowy, jeszcze inne – polityczny. W kwietniu 1921 r. powstał Związek Polskich Korporacji Akademickich – przedstawicielstwo wszystkich polskich korporacji. W statucie Związku stwierdzono, że korporacja to stowarzyszenie mające na celu wychowanie przyszłych obywateli oddanych pracy dla ojczyzny; dla korporanta celem nadrzędnym jest dobro państwa i narodu. ZPKA miał charakter wyraźnie nacjonalistyczny, choć odżegnywał się od związków z narodową demokracją. W latach 30. XX w. wielu członków korporacji działało jednocześnie w Młodzieży Wszechpolskiej. ZPKA domagał się w tym okresie wprowadzenia getta ławkowego oraz numerus nullus na uczelniach w całym kraju, a członkowie korporacji brali udział w brutalnych akcjach antysemickich na uczelniach, organizowali „dni bez Żydów”. Do korporacji należeli nieliczni studenci (z wyłączeniem kobiet), Polacy i katolicy – ok. 2% młodzieży akademickiej. Na Uniwersytecie Warszawskim istniała też od 1924 r. żydowska korporacja Monsalvat, a od 1938 r. – ukraińska Zaporoża.

Hasło powstało w ramach projektu „Zapisywanie świata żydowskiego w Polsce”, którego autorką jest Anka Grupińska, znana polska dziennikarka i pisarka, specjalizująca się w najnowszej historii Żydów polskich. Projekt ten, zainicjowany w 2006 roku przez Muzeum Historii Żydów Polskich, polega na rejestrowaniu rozmów z polskimi Żydami wszystkich pokoleń.