Korpus Ochrony Pogranicza (KOP) – specjalne oddziały wojskowe działające w latach 1924–39; przeznaczone do ochrony wschodniej granicy Polski, zapewnienia spokoju miejscowej ludności oraz ugruntowania bezpieczeństwa publicznego (głównie zlikwidowanie działalności zbrojnych band na pograniczu, zwalczanie działalności antypaństwowej); KOP prowadził również prace społeczno-gospodarcze i kulturalno-oświatowe; działał w pasie granicznym szerokości ok. 30 km; podlegał ministerstwu spraw wewnętrznych/ W latach 1924–26 sformowano 6 brygad, 1939 r. w skład KOP wchodziły 3 brygady i 9 samodzielnych pułków (łącznie ok. 25 tys. żołnierzy); 1 IX 1939 KOP podjął walkę z Niemcami, 17 IX — z Armią Czerwoną, stoczył wiele potyczek oraz bitwy z oddziałami sowieckimi pod Szackiem i Wytycznem; rozwiązany na mocy rozkazu dowódcy; kolejni dowódcy: gen. H. Minkiewicz, gen. S. Tessaro, gen. J. Kruszewski, gen. W. Orlik-Rückemann.

Bibliografia:

Dominiczak H., Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939, Warszawa 1992.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.