Korpusy Polskie w Rosji, Korpusy Wschodnie – polskie formacje wojskowe tworzone w Rosji w latach 1917–18 pod patronatem Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego (Naczpolu) I Korpus Pol. – formowany od sierpnia 1917 r. na Białorusi; dca gen. J. Dowbor-Muśnicki; liczył ok. 29 tys. żołnierzy; w styczniu-lutym 1918 r. toczył walki z Armią Czerwoną, zdemobilizowany po ultimatum Dowództwa Wojsk Niemieckim na Wschodzie z 21 V 1918 r., żołnierze odesłani do kraju. II Korpus Polski – formowany od XII 1917 w Besarabii; dca gen. J. Stankiewicz; po wcieleniu w marcu 1918 r. II Brygady Legionów Korpus Polski liczył ok. 7 tys. żołnierzy; od 28 III 1918 dca płk Józef Haller. W maju 1918 r. Korpus został otoczony przez Niemców pod Kaniowem; po bitwie zakończonej kapitulacją część internowanych żołnierzy zbiegła i przedostała się do kraju lub do innych polskich formacji wojskowych w Rosji. III Korpus Polski – formowany od grudnia 1917 r. na Ukrainie; dcy: gen. E. Michaelis de Henning, gen. A. Osiński; liczył ok. 3 tys. żołnierzy; uczestniczył w walkach z oddziałami chłopów ukr.; IV 1918 internowany przez wojska austro-węgierskie k. Pikowa i przemianowany na Lekką Bryg. III Korpusu, a VI 1918 zdemobilizowany.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.