Krajowa Rada Ministrów (KRM) – organ władzy wykonawczej Polskiego Państwa Podziemnego, powołany 3.05.1944 przez Delegata Rządu RP na Kraj na podstawie dekretu Prezydenta RP na uchodźstwie z 26.01.1944 O tymczasowej organizacji władz na terytorium Rzeczypospolitej; działalność KRM przerwało aresztowanie jej członków przez NKWD w marcu 1945 r. w Pruszkowie k. Warszawy, skazanych następnie w procesie szesnastu. Utworzenie KRM było związane z przygotowywanym zakończeniem pracy w konspiracji, podjęciem jawnej działalności przez uprawomocnionych przedstawicieli władz państw. RP na terenach wyzwolonych przez Armię Czerwoną spod okupacji niemieckiej i zademonstrowania wobec aliantów pełni praw rządu RP na uchodźstwie do objęcia władzy w Polsce; KRM tworzyli: Delegat Rządu RP na Kraj S.J. Jankowski (w randze wicepremiera) i 3 jego zastępców: A. Bień („Bronowski” SL), S. Jasiukowicz („Opolski” SN) i A. Pajdak („Traugutt” PPS) mianowani ministrami; KRM działała w Warszawie, podczas powstania warsz. 1944 prowadziła jawną działalność (wydała m.in. odezwę Polacy, a wraz z Radą Jedności Narodowej Apel do ludów świata oraz odezwę Do Narodu Polskiego), a po jego upadku kontynuowała pracę w podziemiu w Krakowie i Piotrkowie Trybunalskim; po wkroczeniu Armii Czerwonej pozostawała w konspiracji (w osiedlach podwarszawskich); 27–28 marca 1945 członkowie KRM zostali podstępnie aresztowani przez NKWD (po przybyciu na wcześniej uzgodnione rozmowy z przedstawicielami władz sowieckich), następnie przewiezieni do Moskwy; po kilkumiesięcznym śledztwie przywódców polskiego państwa podziemnego (18–21 VI 1945), na podstawie fałszywych oskarżeń, skazano na kary więzienia; pozostali w konspiracji członkowie władz pol. państwa podziemnego IV 1945 postanowili nie odbudowywać KRM.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.