Księga Daniela – utwór biblijny zaliczany w chrześcijaństwie do ksiąg proroków większych, a w judaizmie do Pism (hebr. ketuwim), powstały w II w. p.n.e.; jej wersja hebrajska – z obszernymi fragmentami w języku aramejskim — jest krótsza od przekładu greckiego, zawierającego dodatki zaliczane do kanonu bibl. w katolicyzmie i prawosławiu (modlitwa Azariasza, pieśń 3 młodzieńców, historia cnotliwej Zuzanny, opowiadania o Belu i smoku; deuterokanoniczne księgi). Trzon księgi składa się z 2 części o różnym charakterze: 1) napisana barwnym stylem dydaktycznym nowela o mądrym Danielu i in. Żydach na dworze królów babilońskich i perskich (zapewne nawiązująca do dawniejszych podań o mędrcu imieniem Daniel); odrzucenie bałwochwalczego kultu naraża ich na represje, z których wychodzą jednak zwycięsko (ocalenie z pieca ognistego, Daniel w lwiej jamie), co stanowi zachętę dla Żydów prześladowanych za wiarę; do tej części należy też epizod o uczcie Baltazara (mane, tekel, fares); 2) seria wizji (apokaliptyka) dotyczących wydarzeń polit. od panowania Aleksandra III Wielkiego do Antiocha IV Epifanesa w Syrii (już zaszłych, ale przedstawionych w formie przepowiedni) oraz czasów ostatecznych; z tekstu wynika, że ta część księgi powstała między 167 a 164 p.n.e. Wzięte z K.D. motywy uczty Baltazara oraz Zuzanny i starców były popularne w malarstwie, zwłaszcza epoki baroku.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.