Księga Syracha – jedna z deuterokanonicznych (w tradycji protestanckiej — apokryficznych) ksiąg Starego Testamentu, należąca do ksiąg mądrościowych, nazywana też Księgą Mądrości Syracha, Mądrością Jezusa, syna Syracha lub (za Wulgatą) Eklezjastykiem. Z oryginału hebrajskiego zachowało się ok. 2/3 tekstu; do kanonu biblijnego weszła forma grecka, zawarta w Septuagincie. Autorem K.S. jest Jezus (hebr. Jeszua), syn Syracha, teolog i mędrzec, tzw. uczony w Piśmie. Hebrajski oryginał K.S. powstał prawdopodobnie w Palestynie (być może nawet w Jerozolimie) w 1. połowie II w. p.n.e. (200–170 p.n.e.), choć zawarty w nim materiał pochodzi z czasów wcześniejszych. Greckiego przekładu dokonano 132 p.n.e. w Aleksandrii w Egipcie. Całe dzieło jest zbiorem niezależnych od siebie jednostek lit., zróżnicowanych pod względem stylistycznym (przysłowia, napomnienia, pochwały, utwory o charakterze hymnicznym, modlitwy, błogosławieństwa i złorzeczenia, groźby, zapowiedzi przyszłości) i tematycznym, zestawionych prawdopodobnie bez planu kompozycyjnego. Idee teologiczne i antropologiczne koncentrują się wokół tematów związanych z uniwersalnym charakterem Bożej mądrości (rysem K.S. jest personifikacja mądrości), mającej udział w stworzeniu świata, przejawiającej się w Piśmie, zwłaszcza w Prawie Mojżeszowym i udzielanej przez Boga poszczególnym ludziom. K.S. zawiera w większości rady i wskazówki etyczne, a w partii końcowej swoiste streszczenie Starego Testamentu.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.