Księga Wyjścia – gr. Éxodos, łac. Exodus, druga część bibl. Pięcioksięgu; większa jej część jest napisana prozą; obejmuje opowiadania, pouczenia, przepisy prawne i wskazania; zróżnicowanie stylu, słownictwa, brak ciągłości opowiadania wynikają z charakteru wykorzystanych źródeł oraz długiego procesu powstawania księgi. W jej obecnej formie są widoczne zaplanowana struktura i wpisanie materiału w ramy g.-hist.; wyróżnia się 3 części: opis wydarzeń w Egipcie, jako bezpośrednie przygotowanie Izraelitów do wyjścia (Wj 1,1–13,16), relację z wędrówki przez pustynię (Wj 13,17–18,27) oraz opis zawarcia przymierza, odstępstwa i jego odnowienia, różne przepisy prawa oraz wskazania dotyczące wzniesienia sanktuarium, organizacji kultu oraz realizacji tych zaleceń, tzw. perykopa synajska (Wj 19,1–40,38). G. von Rad podkreślił, że K.W. zawiera 2 niezależne tradycje: jedna mówi o wyjściu z Egiptu, druga zachowała wspomnienie o teofanii na Synaju; dostrzegając różnice między nimi, egzegeci pytają o ich wzajemną relację oraz o to, kiedy, dlaczego i przez kogo zostały połączone; historia święta (tradycja wyjścia) i objawienie prawa (tradycja Synaju) to 2 sposoby objawienia Boga w Starym Testamencie, które się łączą, uzupełniają i wyjaśniają. W odniesieniu do daty wyjścia podaje się 3 najbardziej znane hipotezy: ok. 1448 p.n.e., w okresie Tell el-Amarna (1370 p.n.e.) i, najczęściej przyjmowana — w czasie panowania lub po śmierci Ramzesa II (ok. 1304–1237 p.n.e.).

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.