Księgi Henocha – trzy starożytne apokryfy żydowskie, które za swego autora podają na zasadzie pseudonimii biblijnego patriarchę sprzed potopu, Henocha: 1 Księga Henocha (tzw. Henoch etiopski) składa się z fragmentów różnego pochodzenia, powstałych III w. p.n.e.–I w. n.e.; opisują one m.in. grzech aniołów, wędrówkę Henocha po szeolu i niebie, zjawiska astr., czasy ostateczne; napisany w języku aram. (hebr.?) utwór był popularny w judaizmie i chrześcijaństwie staroż., sporadycznie zaliczano go nawet do ksiąg świętych; wiele jego fragmentów znaleziono w Kumran; potem jako nieortodoksyjny został zaniedbany i zachował się w całości jedynie w języku gyyz (1/3 także w wersji gr.); odkryty 1773, opublikowany 1821; 2 Księga Henocha (tzw. Henoch słowiański) opisuje wstąpienie Henocha do nieba i jego powrót; utwór powstał zapewne w języku gr. ok. I w. n.e.; zachował się w 2 późnośredniowiecznych wersjach starosłowiańskich; 3 Księga Henocha (tzw. Henoch hebrajski), zawiera opis wizji, w której Henoch jest najwyższym aniołem, Metatronem; datowana na III–X w. n.e. Przekłady polakie w: Apokryfy Starego Testamentu (1999).

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.