Organizacja Syjonistyczna w Polsce  [hebr. Ha-histadrut Ha-cijonit Be-Polanija] – partia powstała w 1916, podporządkowana Światowej Organizacji Syjonistycznej (ŚOS).

Jej celem było utworzenie prawnie zabezpieczonej żydowskiej siedziby narodowej w Palestynie. W Polsce wysuwała postulat autonomii narodowej i kulturowej, broniła praw narodowych i interesów gospodarczych ludności żydowskiej. Prowadziła działalność propagandową, wzmacniając świadomość narodową Żydów, zbierała fundusze na kolonizację i organizowała emigrację do Palestyny. Jej działaczy popularnie nazywano ogólnymi syjonistami. Posiadała trzy centrale (dla byłego zaboru rosyjskiego, dla Galicji Zachodniej i Śląska oraz dla Galicji Wschodniej). Dzieliła się na trzy frakcje różniące się programem społecznym i poglądami na metody realizacji celów syjonizmu: Et Liwnot [hebr. Czas budować], umiarkowaną, posiadającą początkowo największe wpływy; Al Ha-miszmar [hebr. Na straży], z lewicowym programem społecznym; oraz syjonistów rewizjonistów (Nowa Organizacja Syjonistyczna), o charakterze prawicowym, radykalnym, militarystycznym. W latach 30., wraz z radykalizacją społeczności żydowskiej, wzrosła popularność dwu ostatnich frakcji. Organizacja miała najwięcej zwolenników na ziemiach byłego Królestwa Polskiego i w Galicji, wśród burżuazji, inteligencji i drobnomieszczaństwa. Głównymi działaczami partii byli: I. Grünbaum, M.A. Hartglas, L. Reich, H. Rosmarin, E. Sommerstein, A.O. Thon. Pod jej wpływem znajdowała się duża część prasy syjonistycznej w Polsce, m.in. “Hajnt”, “He-chaluc” i “Nasz Przegląd” w Warszawie; “Togblat” i “Chwila” we Lwowie; “Nowy Dziennik” w Krakowie.

Gabriela Zalewska