najwyższa instytucja przedstawicielska o kompetencjach ustawodawczych, utworzona 1807 w Warszawie mocą konstytucji 1807; składał się z izby senatorskiej i poselskiej; w skład senatu wchodzili biskupi, wojewodowie i kasztelanowie, powoływani przez króla dożywotnio; początkowo było ich 18, od 1810 — 30; senatowi przysługiwało prawo kontroli izby poselskiej w zakresie przestrzegania przepisów konstytucji oraz ważności wyborów; do izby poselskiej wchodziło początkowo 60 posłów szlacheckich, wybieranych na sejmikach, oraz 40 deputowanych, wybranych przez zgromadzenie gminne; po przyłączeniu 1809 do Księstwa Warsz. Galicji liczba posłów wynosiła 100, deputowanych 66; zbierał się na sesjach zwyczajnych co 2 lata (odbyły się sesje 1809 i 1811 oraz nadzwyczajna 1812), obu izbom przewodniczyli marszałkowie; sejm miał ograniczone kompetencje ustawodawcze w zakresie uchwalania podatków, prawa cyw. i karnego oraz spraw monetarnych, nie miał zaś inicjatywy ustawodawczej, ograniczał się jedynie do przyjmowania bądź odrzucania projektów ustaw, podatków, prawa cyw. i karnego oraz spraw monetarnych.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.