semickie pisma – systemy pisma używane do zapisu języków semickich; dzieli się je na 2 grupy: 1) pismo klinowe o sumeryjskim rodowodzie stosowane w językach semickich z grupy wschodniej (akadyjski i jego dialekty) oraz niektórych z grupy zachodniej (eblaicki); w tym systemie znak może mieć wartość sylaby lub całego słowa (wartość logograficzna); zaświadczone od poł. III tysiąclecia p.n.e. w tekstach akadyjskich (staroakadyjskich); 2) pisma alfabetyczne o charakterze spółgłoskowym używane w językach z grupy zachodniej i południowej, np. arabskim, aramejskim, hebrajskim, fenickim; rozwinęły się one w połowie II tysiąclecia p.n.e. na podstawie egipskich hieroglifów; wyjątek stanowi tu klinowe pismo ugaryckie; pisma alfabetyczne rozwijały się dalej w dwóch kierunkach; z jednej strony ukształtował się alfabet fenicki z 22 literami, z drugiej alfabet południowoarabski z 29 znakami; systemy zapisu takich języków, jak aramejski, hebrajski czy arabski rozwinęły się z pisma fenickiego, natomiast pismo etiopskie wykształciło się z południowoarabskiego; p.s. mające charakter spółgłoskowy wykorzystują niekiedy znaki służące do zapisu y oraz w jako matres lectionis, czyli dla zaznacznia samogłosek; niezależnie od tego w niektórych językach zostały wypracowane systemy zapisu samogłosek, np. w arabskim, hebrajskim czy syryjskim.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.