Zohar – (hebr., ‘blask’), właśc. Sefer ha-Zohar, główne dzieło żydowskiej mistyki (kabała); przez kabalistów przypisywane Szymonowi Bar Jochajowi, uczonemu tanaicie z II w.; prawdopodobnie większa część Zoharu jest autorstwa kabalisty z Hiszpanii, Mojżesza z Leónu (1240–1305), a najpóźniejsze, anonimowe teksty datuje się na pocz. XIV w.; po raz pierwszy ukazał się w druku 1558 we Włoszech.

Sefer ha-Zohar jest zbiorem 5 dzieł: pierwsze 3 stanowią Księgę Blasku do Tory, czwarte zawiera Uzupełnienia do Zoharu, piąte — Nowy Zohar; z literaturą uzupełniającą całość obejmuje 24 części; większa część tekstów powstała w języku aram.; najobszerniejszy tekst (aram.-hebr.) to mistyczny komentarz do Biblii hebrajskiej (Midrasz ha-Neelam ‘mistyczny midrasz’) w formie dyskusji Szymona Bar Jochaja i jego uczonych towarzyszy.

Głównym tematem dzieła są sefiry (hebr. sefirot), czyli mistyczne atrybuty Boga, przedstawione łącznie w postaci Drzewa Życia o 10 gałęziach, które jest jakby „żywym organizmem” i którego korzenie tkwią w Ejn Sof (Nieskończoności — Bogu transcendentnym mistyków). Dzieło to wywarło duży wpływ na filozofię i naukę żyd.; wybór pol. Opowieści Zoharu (1994).

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.