Związek Naprawy Rzeczypospolitej (ZNR) – organizacja polit., zał. 1926 w ramach obozu sanacyjnego przez działaczy Związku Strzeleckiego, Centralnego Związku Osadników i Związku Powstańców Śląskich; w deklaracji programowej z 6 I 1927 ZNR za gł. cel uznał zdobycie przez Polskę pozycji mocarstwowej, umacnianie świadomości obywatelskiej, respektowanie potrzeb ludzi pracy; domagał się wzmocnienia władzy prezydenckiej, pozbawienia sejmu prawa odwoływania rządu lub ministrów, zachowania swobód obywatelskich i ustawodawstwa socjalnego; wypowiadał się za reformą rolną, rozwojem związków zawodowych, spółdzielczości, organizacji społ. i gosp. na wsi; 1928 ZNR wszedł w skład BBWR, zachowując odrębność organizacyjną, następnie 27 VI z Partią Pracy utworzył Zjednoczenie Pracy Wsi i Miast; po 1930 zaprzestał działalności organizacyjnej; byli działacze ZNR tworzyli nieformalny zespół polit., zw. Naprawą, uważany za liberalne skrzydło sanacji, blisko związany z grupą zamkową; wywierał duży wpływ na organizacje młodzieżowe: Centralny Związek Młodej Wsi, Związek Strzelecki, ZHP, Organizację Młodzieży Pracującej; 1937 wszedł częściowo w skład OZN; gł. działacze: M. Grażyński, K. Kierzkowski, Z. Lechnicki, S. Paprocki, W. Przedpełski; organy prasowe: „Przełom”, „Naród i Państwo”.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.