10 maja 1942 r. Niemcy utworzyli w Leninie getto. Na niewielki obszar pomiędzy rzeką i jeziorem przesiedlili wszystkich Żydów mieszkających w miejscowości. Szacuje się, że uwięzili ok. 2 tys. osób, w tym uciekienierów z okolicznych miejscowośc. Granice zamkniętej „dzielnicy żydowskiej” wyznaczało ogrodzenie z drutu kolczastego, z jedną bramą wejściową. Opuszczanie getta zostało surowo zabronione. Wokół getta przez całą dobę krążyły niemieckie patrole wyposażone w broń maszynową.

Wobec więźniów Niemcy stosowali liczne represje. Wiele osób było zmuszanych do ciężkich robót, warunki bytowe były tragiczne. Mieszkania były przepełnione do granic możliwości, a głód i choroby codziennie pochłaniały po kilka ofiar. Mimo zakazów, niektórzy dawni sąsiedzi ze „strony aryjskiej” próbowali nieść pomoc uwięzionym, np. dostarczając żywność.

Likwidacja getta nastąpiła 13 sierpnia 1942 roku. Nad ranem Żydzi zostali zebrani na placu. Po koncentracji, Niemcy wywieźli ich samochodami na skraj osady. Tam, w uprzednio wykopanych trzech rowach o długości około 100 m, rozstrzelali blisko 1850 osób. Niektóre dzieci pogrzebali żywcem. W akcji uczestniczyli niemieccy SS-mani oraz policjanci.

Po likwidacji getta w Leninie pozostało zaledwie kilkanastu Żydów, wybranych przez Niemców ze względu na umiejętności zawodowe. Większość zbiegła do lasów dwa tygodnie później, podczas ataku partyzantów na Niemców stacjonujących w miasteczku.