Taub Jechezkel ben Cwi Hirsz, zwany „Śpiewającym z Kazimierza” (? Płońsk – 1856 Kazimierz Dolny) – założyciel dynastii chasydzkiej w Kazimierzu.

Taub pochodził z rodziny o głębokich tradycjach chasydzkich, zajmował się drobnym handlem. Był uczniem Jaakowa Icchaka ha-Lewiego Horowica z Lublina. Około 1827 r. osiadł w Kazimierzu Dolnym, gdzie ogłosił się cadykiem. Stworzył dwór chasydzki. Jego zwolennicy byli nazwani chasydami z Kazimierza (jid. Kuzmir chasidim).

Taub był zwolennikiem afirmacji zarówno Najwyższego, jak też przyrody i życia we wszelkich jego przejawach. Zgodnie z głoszoną przez niego filozofią, znajdującą odzwierciedlenie w praktyce religijnej, służba Boża powinna być żywa i radosna, stąd też jego dwór słynął z tradycji wykonywania i komponowania radosnych śpiewów religijnych. Sam Taub, który głosił m.in., że nie może odczuwać radości szabatu bez nowej melodii, zachęcał do tworzenia nowych pieśni chasydzkich, z których wiele przetrwało do dziś.

Do końca życia był utrzymywany przez najbogatsze rody kazimierskich Żydów, na czele z najzamożniejszymi i najbardziej wpływowymi Fajersztajnami.

Został pochowany na starym cmentarzu w Kazimierzu.

Jego synowie poszli w ślady ojca i również byli założycielami ośrodków chasydzkich w centralnej Polsce połączonych wspólną doktryną: Efraim (Kazimierz Dolny), Dawid Cwi (dwór w Jabłonowie), Szmuel Elijahu (Zwoleń), Mosze Aron (Nowym Dwór Mazowiecki), Chaim (Warszawa i Mława), a Eliezer Szlomo (Wołomin).