Pierwsze wzmianki o wsiach Stary i Nowy Grodków pochodzą z 1234 r., gdy książę wrocławski Henryk I Brodaty nadał im prawo niemieckie. W 1268 r. Grodków otrzymał prawa miejskie odmiany średzkiej z rąk księcia wrocławskiego Henryka IV Probusa — 10 lat później lokację ponowiono. Rozwojowi miasta sprzyjało korzystne położenie przy szlaku handlowym z Czech i Nysy do Torunia i Gdańska oraz posiadanie od 1308 r. prawa składu.
Od pierwszej połowy XIV w. Grodków wraz z całym Śląskiem podlegał królom czeskim. W latach 1344–1810 stanowiło własność biskupów wrocławskich, wchodząc w obręb należącego do nich księstwa nyskiego. W 1428 r. miasto spalili husyci. W 1526 r. po bezpotomnej śmierci króla Ludwika II Jagiellończyka na tronie Czech zasiadł arcyksiążę austriacki Ferdynand Habsburg; tym sposobem Grodków znalazł się w domenie Habsburgów. Podczas wojny trzydziestoletniej w 1632 r. miasto poniosło wyjątkowe nawet jak te czasy straty — zostało doszczętnie złupione przez wojska saskie i duńskie.
W 1742 r. Grodków został przyłączony do Prus. Po przejęciu na skarb państwa dóbr biskupich od 1816 r. stał się ośrodkiem powiatu. W 1847 r. uruchomiono linię kolejową z Brzegu do Nysy ze stacją w Grodkowie. Przyczyniło się to do poprawy sytuacji gospodarczej miasta.
W lutym 1945 r. Grodków zajęły wojska sowieckie. Podczas walk zniszczeniu uległo 45% zabudowy miejskiej. W wyniku postanowień jałtańsko-poczdamskich miasto zostało przyłączone do Polski, a w miejsce wysiedlonych Niemców napłynęli polscy osadnicy. W 1950 r. powiat grodkowski wszedł w skład nowego województwa opolskiego. Od 1999 r. Grodków należy do powiatu brzeskiego.
Bibliografia
- Kaczmarek R., Z dziejów Grodkowa i ziemi grodkowskiej, Grodków 2008.
