Gostynin pojawia się w źródłach pisanych od 1279 roku. Od 1329 r. występuje jako stolica kasztelanii i ziemi.

W 1382 r. książę Siemowit IV nadał osadzie prawo miejskie chełmińskie i zrównał w przywilejach z Płockiem. Kazimierz Jagiellończyk potwierdził wcześniejsze przywileje i nadał nowe. Podobnie uczynił w 1520 r. Zygmunt I. Od 1611 r. wieziono w gostyńskim zamku cara Wasyla Szujskiego z jego braćmi Dymitrem i Iwanem. Miasto korzystało z położenia przy szlaku handlowym z Pomorza na Ruś.

W 1565 r. Gostynin miał 256 domów i liczył 187 rzemieślników. Został zniszczony wraz z zamkiem, w czasie najazdu szwedzkiego w XVII w. W 1660 r. pozostało 20 domów, a na 50 włókach ziemi było zaledwie 5 osiadłych rodzin. Miasto powoli się odbudowywało. W 1777 r. istniały 43 domy, w 1794 - 89. Miasto ucierpiało w czasie przemarszu wojsk w 1809 r. Zniszczeń dopełnił pożar.

W 1820 r. miasto miało 105 domów. Rozwojowi sprzyjało sprowadzenie do miasta w 1824 r. 105 niemieckich sukienników. Założono folusz, postrzygalnię sukna i farbiarnię. Wybudowano 2 cegielnie, 2 garbarnie i warsztaty sukiennicze.

W 1925 r. miasto uzyskało połączenie kolejowe z Płockiem i Kutnem. W 1928 r. było czynnych 300 warsztatów rzemieślniczych, w tym 1/3 stanowiły szewskie i krawieckie. W czasie II wojny światowej zniszczeniu uległo 15% zabudowy. Po jej zakończeniu rozwijano istniejący przemysł elektrotechniczny, spożywczy, budowlany[1.1].