Wajner Leon Szloma Eliezer (15.08.1898 Łódź – 1982 Buenos Aires) – pianista, wiolonczelista, dyrygent, kompozytor. Był synem Izraela, miejskiego kantora w Kielcach. Jego żoną była Rywka Klinicka. Początkowe wykształcenie muzyczne odebrał u ojca. Kształcił się w latach 1933–1935 w grze na altówce pod kierunkiem Mieczysława Szalewskiego, a w dyrygenturze pod kierunkiem Waleriana Bierdiajewa w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. W latach 1919–1920 był kierownikiem muzycznym teatru polowego I Brygady, następnie – dyrygentem orkiestry smyczkowej Dowództwa Okręgu Korpusu X. W latach 1926 –1927 dyrygował orkiestrą i chórem Żydowskiego Towarzystwa Muzycznego „Hazomir” w Kielcach. W okresie 1934–1937 działał w Żydowskim Towarzystwie Muzycznym w Warszawie. Był dyrygentem chóru w Synagodze Garnizonowej na Pradze. Uczył śpiewu i muzyki w szkołach powszechnych i średnich. W czasie okupacji przebywał na terenie ZSRR, głównie w Birobidżanie. Kierował zorganizowanym przez siebie zespołem śpiewaczym. Po wojnie powrócił na pewien czas do Polski, następnie wyemigrował do Argentyny, gdzie działał jako dyrygent, pedagog śpiewu i kompozytor. Był animatorem żydowskiego życia muzycznego w Buenos Aires. Jego kantata Do Żydów polskich do słów Władysława Broniewskiego ukazała się w 1948 r. w Warszawie.

Bibliografia

„Di Szil un di Chazonim Welt” 1939, nr 1.

Fater I., Jidisze muzik in Pojln cwiszn bajde welt milchomes, Tel Aviv 1970.

Maklakiewicz J., Twórczość muzyczna Leona Wajnera, „Nasze Słowo” 1948, nr 8.

„Undzer Gezang” 1947.

Tekst na podstawie publikacji: Błaszczyk L.T., „Żydzi w kulturze muzycznej ziem polskich w XIX i XX wieku. Słownik biograficzny”, Warszawa 2014 (książka wydana dzięki wsparciu udzielonemu przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Stowarzyszenie Żydowski Instytut Historyczny w Polsce).