Konic Jan Stanisław (16.05.1892, Warszawa – 27.06.1962, Warszawa) – adwokat w Warszawie, sędzia, redaktor „Gazety Sądowej Warszawskiej”, naczelnik wydziału Ministerstwa Sprawiedliwości.

Był synem przyrodnika Józefa (1859–1928), właściciela majątku Stużno w powiecie opoczyńskim, i Wiktorii z d. Bergson (1860–1917) – córki dyrektora Banku Dyskontowego w Warszawie, bratankiem Henryka Konica (1860–1934). Miał trzy siostry: Stefanię (1895–1947), Jadwigę (1898–1924), x (ur. 1900) i brata Leona (1894–1968), sędziego.

Nauki początkowe pobierał w domu rodzinnym, następnie uczył się w szkole handlowej w Łodzi, a w czasie wydarzeń powstańczo-rewolucyjnych 1905 r. przeniesiony został do Krakowa i tam ukończył z odznaczeniem c.k. I Wyższą Szkołę Realną (dziś: V Liceum Ogólnokształcące im. Augusta Witkowskiego) w 1910. Tego roku zmienił też wyznanie na rzymskokatolickie (z mojżeszowego). Rosyjską maturę uzyskał w 1911 r. w V Gimnazjum w Petersburgu i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Petersburgu, a w l. 1914–1916 kontynuował je w Kazaniu i tam uzyskał stopień kandydata praw. W Petersburgu pracował w katedrze ekonomii prof. Michała Tuhan-Baranowskiego (1860–1919) m.in. nad tematem o maszynach rolniczych w Rosji.

W 1916 r. został zmobilizowany do armii, tam ukończył oficerską szkołę saperską w randze chorążego. Po puczu bolszewickim wystąpił z armii. Zaangażował się w pracę Polskiej Komisji Likwidacyjnej kierowanej przez adw. Aleksandra Lednickiego. W tym czasie pracował w kancelarii adwokata Zygmunta Rymowicza w Petersburgu.

W 1918 r. wrócił do Warszawy i odbywał aplikację sądową, pracując jednocześnie w Wydziale Prawnym Ministerstwa Przemysłu i Handlu. W 1920 r. został sędzią pokoju w Płońsku. W 1920/1921 odbył służbę wojskową w Korpusie Sądowym przy Naczelnym Dowództwie. W l. 1921–1922 był sędzią pokoju w Grójcu. Jednocześnie był w l. 1920–1922 sędzią hipotecznym. W 1923 r. został adwokatem w Warszawie, współpracując z kancelarią stryja Henryka Konica, z którym współpracował też jako sekretarz redakcji „Gazety Sądowej Warszawskiej”. Jednocześnie podjął pracę jako starszy referent kontraktowy w Departamencie Ustawodawczym Ministerstwa Sprawiedliwości. Był też radcą Polskiego Banku Przemysłowców we Lwowie, oddział w Warszawie. Zasiadał w zarządach spółek akcyjnych, np. „Kielecka Odlewnia” S.A.

W samorządzie prowadził seminaria dla aplikantów adwokackich. Publikował teksty cywilistyczne i historyczne na łamach GSW, np. o wprowadzeniu Kodeksu Napoleona na ziemiach polskich. Edward Muszalski podaje, że wiele prac wykonywanych w „Gazecie Sądowej Warszawskiej” czynił anonimowo (szczególnie redakcyjnych). Napisał kilka artykułów do Encyklopedii Podręcznej Prawa Prywatnego (np. Bankowe prawo i Emisyjny bank). Artykuły Konica ukazywały się też w „Palestrze” oraz „Przeglądzie Dyplomatycznym”. Wiele prac dotyczyło sądownictwa, procedury cywilnej, prawa bankowego czy prawa upadłościowego.

Z pracy w Ministerstwie Sprawiedliwości został zwolniony w 1933 roku. Po śmierci Henryka Konica objął redakcję „Gazety Sądowej Warszawskiej”. „Gazetę” redagował od maja 1934 do 1939 r., nie zmieniając w zasadzie nic w jej dotychczasowym układzie, formacie ani sposobie redagowania. Przejął nawet przygotowywanie tekstów rozpoczynających kolejne roczniki, co było pomysłem i domeną jego poprzednika.

We wrześniu 1939 r. jako oficer rezerwy korpusu sądowego powołany został do grupy operacyjnej gen. Aleksandra Jerzego Narbut-Łuczyńskiego, wchodzącej w skład Armii Kraków. Z oddziałem sztabowym przedostał się na Węgry, gdzie był internowany. Przebywał w kilku obozach.

W 1945 r. wrócił do Polski. W latach 1945–1947 był radcą prawnym w opolskim Zjednoczeniu Przemysłu Papierniczego w Głuchołazach, a po powrocie do Warszawy od 1947 r. pracował w Ministerstwie Ziem Odzyskanych.

Na listę adwokatów wpisany został ponownie w 1948 roku. Od 1949 do 1950 r. pracował jako naczelnik Wydziału Prawnego w Ministerstwie Administracji Publicznej, od 1950 do 1952 r. jako starszy radca do spraw prawnych w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej, zaś od lipca 1952 r. jako kierownik Referatu Prawa Państwowego i Administracyjnego w Ministerstwie Sprawiedliwości – z dniem 1.04.1954 r. został naczelnikiem Wydziału Prawa Państwowego i Administracyjnego w Departamencie Ustawodawczym Ministerstwa Sprawiedliwości.

Zmarł 27.06.1962 r. w Warszawie. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim.

W małżeństwie zawartym w 1917 r. z Wandą z Kłokockich (1896–1995) miał syna Andrzeja (1926–2010), wybitnego reżysera filmowego i córkę Halinę, żonę Ludwika Kos-Rabcewicza-Zubkowskiego, adwokata i profesora prawa prywatnego międzynarodowego w Montrealu.

Adam Redzik

Bibliografia

• Archiwum Izby Adwokackiej w Warszawie;
• Milewski S., Redzik A., Themis i Pheme. Czasopiśmiennictwo prawnicze w Polsce do 1939 roku, Warszawa 2011, ss. 219, 220, 224, 517, 518, 549, 551, 588;
• Muszalski E., Konic Jan Stanisław (1892–1962), [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XIII, Warszawa 1968, ss. 506–507;
• „Życie Warszawy” 1962, nr 153.