Caro (Karo) Józef Chaim (Heiman) ben Icchak Zelig – (1800, Służewo – 19.10.1895, Włocławek) – rabin

Urodził się w Służewie. W wieku 13 lat przeniósł się wraz z rodzicami Zeligiem i Leą do Gniezna. Po kilku latach ożenił się w Szewą, córką konińskiego rabina Cwi Hirscha i wnuczką rabina Nachmana Amsterdama. W latach 1840-1851 był rabinem w Pniewach, następnie w Fordonie (1851–1859). 10 listopada 1859 r. przeniósł się do Włocławka. Mieszkając w zaborze niemieckim, był niechętny tzw. sprawie polskiej i planom odbudowy państwa polskiego. Po przenosinach do Włocławka zmienił zapatrywania, czemu dał wyraz w czasie irredenty 1863/1864 roku. Zaliczał się do zwolenników reformy judaizmu. Utrzymywał ożywione kontakty z przywódcą zwolenników reformy (misnagdów) w Królestwie Polskim Berem Meiselsem (1798–1870).

Był ojcem kilku synów i córki Cecylii. Dwóch z synów zapisało w dziejach historii Polski i Niemiec. Najstarszy, Jacob (1836-1904) należał do grona najwybitniejszych historyków niemieckich zajmujących się dziejami Polski. Był autorem jednej z pierwszych syntez historii Polski (t. 1–5, wydane w latach 1863–1888). Jego młodszy brat Jecheskiel (Ezechiel) (1845- 1915) ukończył gimnazjum w Bydgoszczy, uniwersytet i seminarium rabiniczne we Wrocławiu. Doktoryzował się w Heidelbergu. Piastował kolejno urzędy rabinackie w Łodzi, Tczewie, Gniewie, Erfurcie, Pilznie (Czechy) i Lwowie (1891–1915). W tym ostatnim spędził resztę życia jako rabin i kaznodzieja w Synagodze Postępowej w okresie 1891–1915. W 1894 r. opracował program nauki religii mojżeszowej w galicyjskich szkołach ludowych, wydziałowych i średnich. Zajmował się także lokalną historiografią. Trzeci z synów, Heinrich (1834-1900) studiował chemię w Berlinie. Przez wiele lat pracował w firmie BASF. Zajmował się m.in. syntezą barwników. Był, wspólnie z Adolfem von Baeyerem, autorem patentu produkcji barwnika indygo.