Chafec Chaim, właśc. Izrael Meir Kagan (Kahan)  (26.01.1838 Zdzięcioł – 15.09.1933 Raduń) – talmudysta, rabin.

Kagan urodził się w Zdzięciole w guberni grodzieńskiej. Kiedy miał 10 lat, umarł jego ojciec. Matka zdecydowała się wówczas na przeprowadzkę do WIlna. Tam Kagan uczył się u wybitnego talmudysty Jakoba Barita. Kagan ożenił sie w wieku 17 lat i przeniósł się z żoną do Radunia.

Przez krótki czas pełnił urząd rabina. Zrzekł się jego i utrzymywał się z dochodów, które przynosił mały sklep prowadzony przez żonę. Kagan nauczał i wykładał Talmud, w 1869 r. założył jesziwę, która szybko stała się jednym z najbardziej cenionych ośrodków talmudycznych. Rosnąca sława nauczyciela, a co za tym idzie – liczba uczniów sprawiły, że w 1904 r. szkoła miała już własny budynek. Kagan sam zabiegał o fundusze na działalność placówki, starał się o jej rozwój. Jego rodzina żyła skromnie, nie korzystała z żadnych przywilejów. Słynna jest anegdota o tym, jak Rothschild przysłał 100 franków jako należność za komplet dzieł mistrza. Ten, odliczył należność, a resztę – 70 franków – odesłał, sugerując, by Rothschild przeznaczył te pieniądze na jesziwę. Ten, ujęty postępowaniem Kagana, złożył pokaźny datek na szkołę.

Kagan znany był jako Chafec Chaim (dosłownie: ten, kto chce żyć), nazywany tak od tytułu jego pierwszej książki, wydanej anonimowo w 1873 r., traktującej o grzechach plotkarstwa i oszczerstwa. Powstał jeszcze jeden tom – Szemirat laszon (hebr. Panowanie nad językiem) o znaczeniu prawości w mowie. W swoich dziełach Kagan podejmował też moralne i prawne aspekty dobroci oraz miłości. Głosił ideę społeczeństwa opartego na przestrzeganiu praw pracy i kapitału. Napisał także dzieło świadczące o jego trosce o tożsamość – Mahane Jehuda (hebr. Obóz Jehudy), w którym udzielał rad żydowskim żołnierzom, znajdującym się daleko od domów, w obcych środowiskach. W kontekście zjawiska migracji końca XIX w., kiedy wielu Żydów opuszczało Europę Wschodnią, skierował do nich pracę zatytułowaną Nidchaj Israel (Rozproszony Izrael), zwracając szczególną uwagę na znaczenie dochowania wierności przepisom szabatu.

Największym dziełem Kagana jest sześciotomowy zbiór komentarzy do części kodeksu autorstwa Józefa Karo Szulchan Aruch, zatytułowanych Miszna Berura (1884–1907). Traktat ten został przyjęty jako praktyczny przewodnik życia. Kagan pisał także dla kobiet, zachęcając je np. do zachowywania rytualnej czystości. Innym jego dziełem jest pięciotomowy Likutej Halachot (hebr. Zbiór praw), podejmujący kwestie służby w świątyni jako jedną z najważniejszych w obliczu szybkiego przyjścia mesjasza.

Kagan był jednym z założycieli ruchu ultraortodoksyjnego Agudas Jisroel, w którym czczono go jako duchowego przywódcę. Ostatnim jego wielkim pragnieniem był wyjazd do Ziemi Świętej, który jednak nie doszedł do skutku. Chafec przyczynił się do powstania Waad ha-Jesziwot (Rady Akademii Talmudycznych), która utrzymywała szkoły talmudyczne w Europie Wschodniej. Kagan zmarł w Raduniu w 1933 roku.