Zimand Roman (16.11.1926 Lwów – 6.04.1992 Warszawa) – krytyk i historyk literatury, publicysta.

Od 1940 r. przebywał na zesłaniu w Kazachstanie, a od 1945 r. w Polsce. W latach 1956–1957 pracował w redakcji „Po prostu”, od 1958 r. w IBL PAN (od 1992 r. profesor). Przeszedł ewolucję od stalinowskiego komunizmu przez rewizjonizm (usunięty z PZPR w 1957 r.) do ruchu opozycji demokratycznej (m.in. publikacje w paryskiej „Kulturze” pod pseudonimem Leopolita, współredaktor „Almanachu Humanistycznego”, stały felietonista „Kultury Niezależnej”). Po 13 grudnia 1981 r. został internowany. Był badaczem okresu Młodej Polski i literatury współczesnej, zajmował się m.in. socjologią literatury, problemami biografistyki, fenomenem sowietyzmu.

Autor: Trzy studia o Boyu (1961), rozprawa Dekadentyzm warszawski (1964), analizy dzienników Adama Czerniakowa (W nocy od 12 do 5 rano nie spałem, Paryż 1979) i Stefana Żeromskiego (Diarysta Stefan Ż. 1990), tomy esejów i szkiców, m.in.: Miłosz, Tyrmand, Zinowiew (wyd. poza cenzurą 1982), Teksty cywilne (Paryż 1983), Wojna i spokój (Londyn 1984), Orwell i o nim (wyd. poza cenzurą 1985), Piołun i popiół. Czy Polacy i Żydzi się nienawidzą? (wyd. poza cenzurą 1987), Czas normalizacji (Londyn 1989).

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.