W końcu XIX i w XX wieku wielu Żydów angażowało się w ruchy i ideologie rewolucyjne, reformatorskie i awangardowe, mające na celu zmienianie rzeczywistości, często – mające charakter utopii, jak np. socjalizm, komunizm, psychoanaliza, sztuka awangardowa, różne idee i działania wpisujące się w nurt neohumanizmu i uniwersalizmu. To rosnące zainteresowanie Żydów nowymi świeckimi ruchami wiązało się z transformacją społeczności żydowskiej – postępującą sekularyzacją, słabszą pozycją religii, którą zastępowano, coraz częściej, zaangażowaniem w świeckie ruchy zmierzające do poprawy świata i człowieka – niektórzy badacze nazywają niekiedy zaangażowanie Żydów w te nurty „świecką formą żydowskiego mesjanizmu”. To poszukiwanie nowego, lepszego świata wynikało też do pewnego stopnia z historycznych doświadczeń Żydów jako społeczności przez wieki wykluczanej, znajdującej się na podrzędnej pozycji.