Janusz Ostrowski urodził się w Warszawie w 1926 r. Ojciec Janusza Ostrowskiego, Aleksander był inżynierem budowlanym oraz członkiem KPP, a następnie PPS. Matka, Władysława z d. Lencka była nauczycielką. Janusz Ostrowski miał starszego brata, Aleksandra oraz siostrę, Inkę (zmarła w dzieciństwie). Do drugiej połowy lat 30. rodzina Ostrowskich mieszkała na warszawskim osiedlu WSM, następnie, w związku z działalnością polityczną ojca przeprowadziła się do Łodzi.

W 1939 Ostrowscy zostali wysiedleni z Łodzi, jednak po pewnym czasie powrócili do Warszawy. Janusz Ostrowski podjął pracę w Straży Pożarnej. Dysponując jako strażak znaczną swobodą poruszania się wielokrotnie odwiedzał getto. W czasie powstania w getcie wraz z oddziałem Straży Pożarnej na polecenie Niemców gasił pożary, zaś potajemnie umożliwiał ucieczkę ratowanym od ognia Żydom. Wraz z bratem i ojcem pomagał również Żydom ukrywanym w Warszawie oraz brał udział w akcjach przeciwko szmalcownikom.

W czasie powstania warszawskiego Janusz Ostrowski wraz z bratem walczył na Żoliborzu w IV Batalionie OW PPS im. Jarosława Dąbrowskiego (ps. „Cyprian”). Już drugiego dnia powstania został ranny w nogę w czasie próby dozbrojenia na oddziałach niemieckich. Jego brat (ps. „Feliks”) i ojciec (ps. „Franciszek”) zginęli w czasie powstania. Na jesieni 1944 r. Janusz Ostrowski trafił do szpitala na Żoliborzu, następnie leczony był w Milanówku.

Po wojnie powrócił do Łodzi, następnie do Warszawy. Ukończył studia w dziedzinie fizyki. W latach 60. przez Wielką Brytanię wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Na początku lat 90. powrócił do Warszawy. Mieszka na warszawskim Żoliborzu.