Barbara Góra urodziła się jako Irena Hochberg w 1932 roku w Warszawie w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. Rodzina matki była religijna, w przeciwieństwie do rodziny ojca. Ojciec należał do Komunistycznej Partii Polski, pracował jako elektrotechnik. Przed wybuchem II wojny światowej Barbara Góra ukończyła pierwszą klasę szkoły podstawowej przy Alei 3 Maja, gdzie jako jedyna Żydówka w szkole spotykała się z antysemityzmem.

W 1940 roku rodzina Hochbergów przeniosła się do getta. Po jakimś czasie Barbara Góra została wyprowadzona na aryjską stronę, gdzie, przy pomocy różnych ludzi, często zmieniała kryjówki. W ten sposób przeżyli także jej rodzice i siostra.

Po wojnie wróciła do nauki – przez rok uczęszczała do Gimnazjum im. Narcyzy Żmichowskiej, a następnie do Gimnazjum im. Bolesława Limanowskiego  (prowadzonego przez Robotnicze Towarzystwo Przyjaciół Dzieci). Zmiana szkoły była jej inicjatywą – chciała uczyć się w placówce, w której nie były prowadzone lekcje religii. Studiowała na wydziale rolnym Akademii Rolniczej im. Timiriazjewa w Moskwie. Po studiach pracowała w Instytucie Hodowli i Aklimatyzacji Roślin na Śląsku. Po dwóch latach wróciła do Warszawy i po jakimś czasie została redaktorką i tłumaczką w Resortowym Ośrodku Informacji przy Centralnej Bibliotece Rolniczej, a następnie w Redakcji Ekonomicznej Państwowego Wydaw­nictwa Rolniczego i Leśnego.

W latach 60. odwiedziła rodzinę mieszkającą w Izraelu. Jeszcze w latach 30. wyemigrowała tam rodzina jej matki, a w 1957 roku siostra jej ojca.  Wbrew namowom izraelskiej rodziny, nie chciała opuścić Polski, którą uważała za swoją ojczyznę. Nawet wydarzenia Marca 1968, choć wywołały w niej szok i złość, nie skłoniły jej do emigracji. „Nie wyjdę stąd, ja im zażydzę ten kraj!”, zapewniła rodziców. W latach dziewięćdziesiątych zaangażowała się w początki działania stowarzyszenia „Dzieci Holocaustu”, w ramach których często spotyka się z młodzieżą.