W I połowie XV w. wielki książę Witold osiedlił tu Tatarów. W 1720 r. osada otrzymała prawa miejskie. Należała do Tyszkiewiczów. W 1744 r. powstał pierwszy kościół. W 1787 r. większość zabudowy uległa zniszczeniu w wielkim pożarze.

Po III rozbiorze Rzeczypospolitej w 1795 r. Butrymańce weszły w skład Rosji. Od początku XIX w. nastąpił okres rozwoju gospodarczego, w szczególności handlu i rzemiosła. Miasteczko słynęło także z wyrobu pierników. W 1850 r. właścicielami byli Bogatkowie, Wnorowscy i Morawscy. W 1869 r. Butrymańce spustoszył kolejny wielki pożar. Od 1878 r. organizowano targi, na które przybywali kupcy z innych części Rosji oraz z ziem polskich.

W 1880 r. liczyły 2400 mieszkańców. Posiadały urząd gminy i stację pocztową na trakcie Koszedary – Hanuszyszki. Istniał drewniany kościół katolicki filialny, należący do parafii Punie. Właścicielem w tym okresie był hr. Józef Tyszkiewicz[1.1].

W dniu 07.06.1919 r. Butrymańce wraz z całą gminą włączono do należącego do tworzącej się Polski okręgu wileńskiego, pozostającego pod Zarządem Cywilnym Ziem Wschodnich. 09 września 1920 r. nadzór przejął Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych. Jednakże Butrymańce nie znalazły się w granicach Litwy Środkowej, a w ślad za tym nie zostały włączone wraz z Wileńszczyzną do Polski w 1922 roku.

W latach 1920-1940 przynależały do Republiki Litewskiej. W okresie międzywojennym liczyły ok. 1600 mieszkańców. Posiadały 7 małych zakładów przemysłowych (1931 r.): 2 gręplarnie wełny, fabrykę obuwia, fabrykę wody sodowej, młyn, piekarnię i elektrownię.

W 1940 r. Litwa została zaanektowana przez Związek Radziecki. W trakcie trwającej w okresie 1941–1944 okupacji niemieckiej większość mieszkańców pochodzenia żydowskiego została wymordowana. Spalono centralną część miasta. W latach 1944–1990 Butrymańce należały do Litewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej w składzie ZSRR. Od 1991 r. znajdują się na niepodległej Litwie.

 

 

Drukuj
Przypisy
  • [1.1] Butrymańce [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I, Warszawa 1880, s. 484.