Pierwsza wzmianka o Żydzie mieszkającym w rejonie dzisiejszych Katowic pochodzi z 1702 roku. Był to karczmarz w Kuźnicy Boguckiej, który płacił roczny podatek w wysokości 150 florenów. Jednak początek żydowskiego osadnictwa w Katowicach należy łączyć z wydaniem w maju 1713 r. przez cesarza Karola VI edyktu tolerancyjnego (Toleranzpatent), zezwalającego Żydom na osiedlanie się na Śląsku po opłaceniu specjalnego podatku tolerancyjnego.

Pierwsza wzmianka o Żydach mieszkających we wsi Bogucice (niem. Bogutschütz), będącej obecnie jedną z dzielnic Katowic, pochodzi z 1733 roku. Jak wynika z bogucickich ksiąg parafialnych, w tym samym okresie, w pobliskiej wsi Katowice mieszkał jeden Żyd, który prowadził karczmę i browar. Następnie w latach 40. XVIII w. protokół wizytacji parafii bogucickiej wspomina o obecności czterech Żydów, nie wiadomo jednak, w której części parafii zamieszkiwali.

Podczas pierwszej wojny śląskiej w 1742 r. większość Śląska znalazła się pod panowaniem Prus. Władze pruskie początkowo odnosiły się obojętnie do śląskich Żydów. Jednak z czasem król powoli zaczął ograniczać wolności społeczności żydowskiej. W 1776 r. władze pruskie nakazały przesiedlenie w ciągu miesiąca wszystkich Żydów żyjących po lewej stronie Odry na prawą stronę rzeki. W nowych miejscach mogli oni zamieszkiwać jedynie we wsiach. Ale już we wrześniu 1779 r. władze pruskie zmieniły zdanie i nakazały wszystkim Żydom opuszczenie wiosek i zamieszkanie w miastach. Jako główne miasto zamieszkania wskazano wówczas Gliwice. 17 sierpnia 1780 r. Kamera Wrocławska wyznaczyła pięć miast na miasta przesiedleńcze dla Żydów. Były to: Tarnowskie Góry, Mysłowice, Mikołów, Lubliniec i Bieruń Stary. Oznaczało to zatem, że Żydzi mieszkający na terenie obecnych Katowic musieli opuścić swoje miejsce zamieszkania. Jednakże już w 1787 r. władze pruskie wycofały się z zarządzeń przesiedlania Żydów do wyznaczonych miast, ponieważ opuszczane przez nich miasta ponosiły zbyt duże straty gospodarcze. Dzięki temu zezwolono Żydom na powrót w rejon Katowic.

Zapis z wizytacji parafii bogucickiej z 1792 r. wspomina obecność rodziny żydowskiej w Bogucicach: „mniejszości religijnych nie mam, prócz jednego arendarza katowickiego Mojżesza, żony jego i dzieci"[1.1].

Ok. 1825 r. w liczących wówczas ok. 800 mieszkańców Katowicach osiedliła się pierwsza rodzina żydowska. Zamieszkał tu wtedy hurtownik żelaza Hirschel Fröhlich (Hirsch Frueih), który wydzierżawił dworską arendę przy Friedrichsplatz (Ring, obecnie Rynek). Przeprowadzony w 1825 r. oficjalny spis ludności (opublikowany przez Johana Georga Knie) odnotował obecność 4 Żydów.

W 1840 r. w Katowicach mieszkało 12 Żydów. Wśród nich była rodzina Isaaka Grätzera, który w 1848 r. wystawił w mieście Hotel „Welt" (później hotel nazywał się „Retzlaff”, a obecnie w tym miejscu znajduje się dom towarowy „Zenit”), Marianne Fröhlich (wdowa po Hirschlu, zmarłym w r. 1826), pomocnik kupiecki Josef Hausdorff (później zamieszkał w Mysłowicach) oraz oberżysta Löbel Zernik (pracował u Grätzera). W 1844 r. liczba katowickich Żydów wzrosła do czterech rodzin, liczących ogółem 17 osób.

W Katowicach swoje interesy lokowali przedsiębiorcy żydowscy z okolicznych większych miast. Mieszkający na stałe w Gliwicach Oscar Caro zakupił hutę „Baildon”. Następnie połączył ją z hutą „Julia” (w Bobrku, obecnie dzielnica Bytomia), z hutą „Hermina” (w Łabędach) i firmą „Heinrich Kern & Co” (fabryka drutu). W wyniku tego połączenia powstał koncern Oberschlesische Eisenindustrie A.G.für Bergbau und Hüttenbetrieb. Później dołączono do niego także hutę „Silesia” w Rybniku. Inny gliwiczanin – Fritz Friedländer był właścicielem kopalni „Eminenz" pod Katowicami.

Katowiccy żydowscy przedsiębiorcy również prężnie rozwijali swoją działalność. Bracia Goldsteinowie zajmowali się handlem drewnem, a na początku XX w. wybudowali pałacyk przy dzisiejszym placu Wolności. Wspólnicy Fielder i Glaser, w miejscu dzisiejszego parkingu mieszczącego się przed katowickim magistratem, postawili największy na ówczesnym Górnym Śląsku młyn zbożowy. Wśród żydowskich przemysłowców z tego okresu warto wspomnieć jeszcze Dawida Czwiklitzera, który założył w mieście w fabrykę mydła oraz Maksa Kromołowskiego, zajmującego się produkcją wyrobów skórzanych.

W 1847 r. katowicka społeczność żydowska dobrowolnie dołączyła do Gminy Żydowskiej w Mysłowicach, korzystając z tamtejszej mykwy i grzebiąc zmarłych na tamtejszym cmentarzu żydowskim. Od 1850 r. na modlitwy gromadzono się także w samych Katowicach, w prywatnych domach lub wynajętych mieszkaniach, szczególnie w domu Sommera (dzisiaj na jego miejscu znajduje się Dom Prasy przy Rynku), u Adolfa Fröhlicha (arenda dóbr dworskich, obecnie dom handlowy „Skarbek”), w Hotelu „de Prusse” przy Friedrichsplatz (nieistniejący obecnie budynek przy Rynku), czy u Salomona Goldsteina (obecnie ul. Warszawska).

W 1855 r. w Katowicach żyło 105 Żydów. Podjęli oni starania na rzecz wybudowania małej synagogi. Z inicjatywy Heimanna Fröhlicha miała ona stanąć na należącej do niego parceli przy dzisiejszej ul. Mariackiej, jednak zamiary te nie powiodły się. Katowiccy Żydzi nie ustawali jednak w staraniach na rzecz budowy własnej synagogi i już w 1861 r. zakupiony został plac z dóbr dworskich Tiele-Wincklera pod przyszłą bożnicę (u zbiegu dzisiejszych ulic 3 Maja i Słowackiego). Budynek zaprojektował katowicki architekt Ignatz Grünfeld została konsekrowana 4 września 1862 roku.

W tym samym czasie katowicka społeczność żydowska rozpoczęła swoje dążenia, aby usamodzielnić się i uniezależnić od Mysłowic. W dniu 5 lutego 1862 r. skierowano wniosek w tej sprawie do Królewskiego Urzędu Powiatowego w Bytomiu. Po długich negocjacjach, 5 października 1864 r. władze wydały decyzję, że z dniem 01.01.1866 r., Żydzi mieszkający w Katowicach, Katowickiej Hałdzie (niem. Kattowitzer Halde, dzisiaj obszar miedzy Śródmieściem a Brynowem) i Brynowie (niem. Brynow) występują z gminnego związku synagogalnego Mysłowic i tworzą własną gminę. Wkrótce odbyły się wybory do zarządu tworzącej się gminy, zaczęto też tworzyć gminne instytucje. Do czasu wyboru pierwszego rabina w 1871 r. decyzje dotyczące spraw religijnych podejmował Israel Bornstein.

Gdy w 1865 r. Katowice uzyskały prawa miejskie, gwałtownie wzrosło żydowskie osadnictwo w mieście. W Katowicach mieszkało wówczas 573 Żydów, stanowiąc 12% ogółu mieszkańców. Rosnąca populacja żydowska wymuszała budowę nowych obiektów użyteczności religijnej. W 1867 r. na parceli obok synagogi wybudowano mykwę. Powstała ona również według projektu Ignatza Grünfelda. W 1868 r. konsekrowano cmentarz żydowski zachowany do dziś przy ul. Kozielskiej. Dnia 6 października 1871 r. społeczność żydowska Katowic wybrała swojego pierwszego rabina, którym został dr Jacob Cohn. Pełnił on swoją funkcję od 6 stycznia 1872 roku. Zmarł w Zabrzu (Hindenburg) 23 kwietnia 1916 r., a pochowany został 26 kwietnia tego roku w Katowicach. 

W 1872 r. został założony Związek Górnośląskich Gmin Synagogalnych (Verband der Oberschlesischen Synagogen-Gemeinden), w skład którego wchodziła katowicka Gmina Żydowska. Na początku lat 70. XIX w. znacznie poszerzono obszar podlegający gminie katowickiej, przyłączając do niej w 1872 r., społeczności żydowskie z miejscowości Załęże, Bedersdorf i Ignatzdorf. W 1873 r. ze względu na rosnącą liczebność członków gminy żydowskiej w Katowicach, wprowadzono w tutejszej synagodze dodatkowe nabożeństwo. Kolejne powiększenie gminy, poprzez włączenie do niej wsi Dąb, miało miejsce w 1876 r., dwa lata później do katowickiej gminy dołączono miejscowości Josefsdorf i Hohenlohütte, zaś w 1884 r. – Bogucice i Zawodzie. Dzięki zniesieniu dekretu dyskryminującego z 3 sierpnia 1781 r., który ograniczał liczbę osiedlających się w mieście żydowskich kupców i rzemieślników, katowicka gmina rozwijała się jeszcze szybciej pod względem demograficznym i ekonomicznym, aby pod koniec lat 80. XIX w. zyskać silną pozycję w regionie.

W 1880 r. Zarząd Gminy w Katowicach podjął decyzję o rozbudowie synagogi. Projekt opracował Carl Häusler i prace budowlane przeprowadzono w okresie lat 1880–1883. 20 kwietnia 1883 r. odbyła się uroczystość ponownego otwarcia synagogi. Obok postępowej społeczności żydowskiej, w Katowicach funkcjonowały także różne wspólnoty chasydzkie, posiadające własne domy modlitwy mieszczące się w domach prywatnych.

Żydzi katowiccy brali też czynny udział w życiu społeczno-politycznym miasta. Zasiadali w Radzie Miejskiej oraz Zarządzie Miasta.

W Katowicach w drugiej poł. XIX w. istniał silny ruch syjonistyczny. W 1884 r., w setną rocznicę urodzin Mojżesza Montefiore, żydowskiego filantropa i działacza społecznego, w mieście odbyła się międzynarodowa konferencja organizacji Chowewej Syjon (hebr. Miłośnicy Syjonu). Konferencja ta zapisała się w historii ruchu jako Konferencja Katowicka. Podjęto wówczas decyzje w sprawie wewnętrznej organizacji Chowewej Syjon oraz przyjęto deklarację o wspieraniu osadnictwa żydowskiego w Palestynie.

Wskutek dalszego sukcesywnego poszerzania zasięgu gminy katowickiej, a także na skutek szybko rosnącej liczby żydowskich mieszkańców Katowic, rozpoczęto dyskusję na temat budowy nowej, większej synagogi. Nowa synagoga została wybudowana według projektu Maxa Grünfelda z firmy Ignatz Grünfeld Baugeschäft. Uroczystość otwarcia Wielkiej Synagogi odbyła się w środę 12 września 1900 roku.

Koniec I wojny światowej przyniósł wielkie zmiany na Górnym Śląsku. Odrodzenie się 11 listopada 1918 r. państwa polskiego (II Rzeczpospolita) spowodował wzrost propolskich nastrojów wśród ludności śląskiej. Doprowadziło to do konfliktu ze społecznością niemiecką i wybuchu trzech kolejnych powstań śląskich. Śląscy Żydzi znaleźli się pośrodku dziejowej zawieruchy przetaczającej się przez Śląsk. Większość Żydów w zdecydowany sposób opowiadała się po stronie proniemieckiej. W tym czasie, od 1919 r., na czele żydowskiej społeczności w Katowicach stał Bruno Altman.

W dniu 20 marca 1921 r. przeprowadzono plebiscyt na Górnym Śląsku. Podczas głosowania większość społeczności żydowskiej oddała głosy za pozostaniem Górnego Śląska w Niemczech. W Katowicach oddano 85,4% głosów za pozostaniem miasta w Niemczech, a 14,6% za Polską. Pomimo to społeczność polska doprowadziła do wybuchu kolejnego powstania śląskiego i siłowo zanegowała wyniki plebiscytu.

Po przyłączeniu w 1922 r. Katowic do Polski, większość tutejszych Żydów wyemigrowała do Niemiec. Identyfikowali się oni z Niemcami i nie godzili na zmianę przynależności państwowej. Większość osiedliła się w należącym wówczas do Niemiec Bytomiu i Wrocławiu. Na ich miejsce, na tereny polskiego Śląska zaczęli po 1922 r. napływać polscy Żydzi. Pochodzili oni w większości z Zagłębia Dąbrowskiego, ale także z terenów dawnego Królestwa Kongresowego. Ich przyjazd częściowo rekompensował odpływ niemieckich Żydów i pozwalał przetrwać gminom żydowskim na Śląsku. Jednak napotykali oni na bardzo dużą niechęć, tak ze strony lokalnych władz miejskich, jak i mieszkających tutaj od dawna Żydów. Przyczyny tych niechęci wynikały z faktu, że dawne Królestwo Kongresowe było spostrzegane przez większość mieszkańców Górnego Śląska, jako tereny zacofane, biedne i gorsze kulturowo. Niechęci te były przenoszone na przyjeżdżających polskich Żydów. Postrzegano ich jako zagrożenie w świetle wzrostu konkurencji gospodarczej, a także obawiano się wzrostu tendencji propolskich. Konflikty te przenosiły się także do wewnętrznych społeczności gmin żydowskich i negatywnie wpływały na ich rozwój.

W latach 1924–1928 funkcję rabina Katowic sprawował Ezechiel Lewin, którego brat – Aaron, był rabinem Rzeszowa i posłem do polskiego Sejmu z ramienia konserwatywnej partii Aguda. Kiedy w 1928 r. rabin Ezechiel Lewin przeniósł się do Lwowa, funkcję rabina katowickiego sprawował Kalman Chamenides, przybyły z rabinackiego seminarium w Katowicach. Ponieważ jednak Chamenides nie znał języka polskiego, co było jednym z wymogów warunkujących formalne objęcie stanowiska, gmina zatrudniła czasowo drugiego rabina – pochodzącego z Galicji Mordechaja Vogelmana. Pozostał on jednak na swoim stanowisku przez wiele lat, sprawując wspólnie z Chamenidesem funkcję rabina aż do roku 1939. Obaj rabini – wybitni mówcy i uczeni, byli głęboko zaangażowani w życie społeczności lokalnej, udzielając się w licznych organizacjach charytatywnych oraz angażując się w sprawy związane z edukacją i opieką społeczną. Po wybuchu wojny, Mordechaj Vogelman wraz z rodziną przedostał się do Palestyny, gdzie aż do śmierci był rabinem w miejscowości Kiryat Motzkin. Rabin Chamenides, wraz z innymi rabinami ze Śląska, po wybuchu wojny uciekł do Lwowa, będącego wówczas pod okupacją sowiecką.

W 1931 r. wśród liczącej 5716 osób społeczności żydowskiej Katowic, niemal 60% stanowili nowi przybysze z różnych terenów Rzeczpospolitej. W tym samym czasie, pogłębiający się ogólnokrajowy kryzys ekonomiczny osłabił pozycję miejscowych zakładów przemysłowych, powodując wzrost bezrobocia. Sytuacja ta spowodowała liczne napięcia w środowisku Żydów katowickich, choć gmina nie szczędziła sił, aby pomóc przybyszom i podejmowała liczne działania mające na celu ułatwienie im asymilacji z lokalną społecznością.

Gdy w 1933 r. naziści doszli do władzy w Niemczech, część emigrantów zdecydowała się na powrót na Górny Śląsk. Decyzje o reemigracji były podejmowane na wskutek antysemickich prześladowań w Niemczech. Liczba powracających Żydów musiała być znacząca, ponieważ Urząd Wojewódzki Śląski wydał zezwolenie Zwierzchności Gmin Izraelickich w Katowicach na przeprowadzenie zbiórki pieniężnej na rzecz pomocy dla reemigrantów żydowskich. Kwestę przeprowadzono w dniach od 1 do 30 czerwca 1933 r. we wszystkich gminach synagogalnych województwa śląskiego[1.2].

W drugiej połowie lat 30. XX wieku, na skutek pogarszania się sytuacji ekonomicznej, w mieście pogłębiały się jednak coraz bardziej różnice majątkowe pomiędzy poszczególnymi grupami ludności żydowskiej. Obok około 250 bogatych rodzin bankierów, przemysłowców, monopolistów w handlu zbożem i drewnem, a także właścicieli luksusowych hoteli i sklepów i około 1000 rodzin utrzymujących się z drobnego handlu, coraz bardziej powiększała się grupa osób najbiedniejszych, nie posiadających środków do życia. Gmina starała się przeciwdziałać negatywnym skutkom zachodzących procesów społecznych, organizując działalność pomocową, prowadząc kuchnię dla najuboższych, klinikę, a także organizując wakacyjne wyjazdy dla dzieci z najbiedniejszych rodzin. W 1936 r. w otwarto żydowskie biuro pośrednictwa pracy.

Pogarszające się stopniowo w latach 30. XX w. warunki ekonomiczne, a także działalność rozwijających się w Katowicach organizacji nazistowskich, przyczyniały się do systematycznego pogarszania się sytuacji Żydów na całym Górnym Śląsku. W 1933 r. w Katowicach doszło do antyżydowskich wystąpień, a w 1936 r., na skutek antyżydowskiej propagandy, prowadzonej m.in. przez lokalną prasę, prowadzona była kampania na rzecze zamknięcia koszernej jatki. Na skutek wprowadzonych w l. 1937–1938 nowych regulacji prawnych wielu rzemieślników żydowskich, m.in. fryzjerów i krawców, zostało pozbawionych możliwości wykonywania zawodu. W 1937 r. miały miejsce pogromy, bojkotowano żydowski handel, wiele sklepów zostało podpalonych, a w wyniku zajść kilka osób straciło życie.

W wyniku pogłębiających się prześladowań na tle antysemickim, w drugiej połowie lat 30. XX w. miasto opuściło wielu Żydów. Tuż przed wybuchem wojny w Katowicach zostało zaledwie 8587 Żydów, stanowiących ok. 6,3% ogółu mieszkańców. Obok Wielkiej Synagogi, pod nadzorem gminy znajdował się bet ha-midrasz, mykwa oraz cmentarz. Działały też liczne szkoły, a także przedszkole żydowskie. Planowano budowę szpitala, domu starców, sierocińca i nowej synagog.

W 1937 r. obok Wielkiej Synagogi wzniesiono nowy, pięciopiętrowy budynek mieszczący instytucje gminne i będący jednocześnie ośrodkiem kultury oraz siedzibą wielu organizacji. Gmina przykładała też dużą wagę do kwestii edukacji. W okresie międzywojennym, obok Talmud-Tory przy Gminie działała szkoła im. Berka Joselewicza oraz szkoła hebrajska Od początku 1932 r. katowicka gmina wydawała też własną gazetę.

1 września 1939 r. Niem.cy zaatakowały Polskę, rozpoczynając w ten sposób II wojnę światową. Już 3 września Katowice zajęły wojska niemieckie. Po zajęciu miasta Niemcy splądrowali żydowskie domy, podpalili też Wielką Synagogę. Ruiny synagogi rozebrano, a w pozostałych budynkach Gminy ulokowano siedzibę Gestapo.

Wkrótce Katowice zostały wcielone do III Rzeszy, gdzie stały się stolicą Prowincji Górnośląskiej. W ciągu pierwszych trzech miesięcy okupacji większość znajdujących się w Katowicach Żydów (ok. 11–12 tys. osób – mieszkańców i napływających uchodźców), została zmuszona do opuszczenia miasta i przeniesienia się do Generalnego Gubernatorstwa. Część osób uciekła na tereny będące pod okupacją sowiecką, część – została przesiedlona do okolicznych miejscowości, m.in. do Sosnowca. Pod koniec 1939 r. w mieście pozostało zaledwie ok. 900 Żydów.

Władze nazistowskich Niemiec na początku 1940 r. opracowały w stosunku do podbitej Polski plan „Generalplan Ost”, który przewidywał stopniowo całkowitą eksterminację ludności żydowskiej i romskiej, a następnie wysiedlenie na wschód znacznej części Polaków. Pozostali Polacy mieli być niewolniczą siłą roboczą w niemieckim przemyśle i rolnictwie. Realizację planu najwcześniej rozpoczęto w Wielkopolsce, na Pomorzu i na Śląsku. Na Górnym Śląsku początkowo planowano wysiedlenie wszystkich Żydów do Generalnego Gubernatorstwa, jednak po odmowie tamtejszych władz, zdecydowano się na utworzenie gett. Na początku 1940 r. największe getta utworzono w Będzinie i Sosnowcu. W rzeczywistości były to „rezerwaty siły roboczej", dostarczanej do obozów pracy przymusowej na terenie całego Śląska. W maju i czerwcu 1940 r., Żydzi z Katowic zostali wywiezieni przez Niemców do Chrzanowa (ok. 600 osób), Szczakowej (ok. 150 osób), a także do Sosnowca i Będzina, gdzie podzielili los członków tamtejszych gmin.

Od października 1940 r. przymusową pracę śląskich Żydów organizował Specjalny Pełnomocnik Reichsführera SS i Szef Niemieckiej Policji d/s Zatrudniania Obcych Narodowości na Górnym Śląsku, Albrecht Schmelt. Do organizowania i grupowania kontyngentów robotników żydowskich zorganizowano specjalny Wydział Pracy Przymusowej, na czele którego do połowy 1941 r. stał Majer Brzeski. Kontyngenty młodych Żydów były następnie kierowane transportami do obozów pracy przymusowej w rejencji katowickiej i opolskiej.

W 1940 r. Reichsführer SS Heinrich Himmler powołał do istnienia obóz koncentracyjny Auschwitz-Birkenau. Miał on stać się źródłem niewolniczej siły roboczej dla Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego i Zagłębia Dąbrowskiego. Poprzez getta na terenie Zagłębia, większość Żydów katowickich trafiła do niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady Auschwitz-Birkenau.

Gdy zimą 1942/1943 doszło do załamania frontu wschodniego i klęski Niemców pod Stalingradem, a zagłębie przemysłowe Renu znalazło się pod zmasowanymi bombardowaniami aliantów, przemysł Górnego Śląska zaczął odgrywać kluczową rolę w niemieckiej gospodarce wojennej. Z czasem pochodziło stąd nawet 50% produkcji zbrojeniowej Niemiec. Władze domagały się od Śląska zwiększenia wydobycia węgla i bezinwestycyjnego zwiększenia produkcji zbrojeniowej, przy jednocześnie pogłębiających się brakach kadrowych. Z tego powodu zwrócono uwagę na możliwość tworzenia obozów przymusowej pracy przy zakładach przemysłowych. Już w marcu i kwietniu 1942 r. generalny inspektor obozów koncentracyjnych SS-Obergruppenführer Oswald Pohl określił zasady eksploatacji siły roboczej więźniów.

Latem 1942 r. podjęto decyzję o włączeniu obozów koncentracyjnych do pracy na rzecz powiększenia potencjału gospodarczego III Rzeszy. Natomiast we wrześniu 1942 r. Hitler polecił, by w bezpośrednim sąsiedztwie zakładów przemysłowych tworzyć nowe obozy pracy. Od tego momentu zaczęły powstawać filie obozów koncentracyjnych, których więźniowie niewolniczo pracowali w fabrykach i zakładach dla niemieckiej gospodarki. W latach 1943–1944, na terenie Katowic działało wiele obozów pracy przymusowej, w których pracowali głównie Żydzi z Europy Zachodniej, w tym ok. 900 Żydów z Francji.

Po wojnie w Katowicach osiedliło się ok. 1,5 tys. Żydów, w większości były to jednak osoby pochodzące z innych części kraju, które przeżyły okupację w Związku Radzieckim. W mieście założono Żydowski Komitet dla Górnego Śląska, pomagający tysiącom żydowskich uchodźców, przejeżdżających przez Katowice w drodze na Zachód. W 1950 r. utworzono lokalny oddział Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce, który działa do dzisiejszego dnia. Zaraz po wojnie, w 1946 r., powołano w Katowicach Kongregację Wyznania Mojżeszowego, która w 1993 r. została przekształcona w Gminę Wyznaniową Żydowską. Po rozpoczęciu antysemickiej kampanii 1968 r., większość mieszkających w Katowicach Żydów opuściło Polskę. W 1969 r. pozostało tu zaledwie kilka rodzin żydowskich. 

Bibliografia

• Eshel-Kaufmann A., Kehila ktana ve-toseset, [w:] Katowic. Perihata we-szekijata szel ha-kehila ha-jehudit. Sefer Zikaron, red. J. Chrust, J. Frankel, Tel Awiw 1996, s. 37.
• Kirshenboim S. L., Krakowski S., Katowice, [w:] The Encyclopedia Judaica, red. M. Berenbaum, F. Skolnik, t. 12, Detroit 2007, s. 6.
• Sikora A., Śladami Żydów w Katowicach, Gazeta Uniwersytecka UŚ [online:] https://gazeta.us.edu.pl/node/258851 [dostęp: 03.01.2021].
• Schmitz R. P., Ha-kehila ha-jehudit be-Katowic, [w:] Katowic. Perihata we-szekijata szel ha-kehila ha-jehudit. Sefer Zikaron, red. J. Chrust, J. Frankel, Tel Awiw 1996, s. 10.
• Śladami Żydów z Zagłębia Dąbrowskiego. Wspomnienia, red. B. Ciepiela, M. Sromek, Będzin 2009, s. 24.