Żydowska społeczność Lubcza uformowała się w czasach Wielkiego Księstwa Litewskiego, a jej rozwój pozwalają prześledzić dokumenty zachowane w zasobach AGAD. W  1661 r. na rynku było 5 placów żydowskich, a kolejne 3 przy ulicach[1.1]. W 1675 r. przy rynku mieszkało 10 rodzin żydowskich, przy ulicach – 7 rodzin[1.2]. W 1754 r. gospodarstw chrześcijańskich było jeszcze nieco więcej niż żydowskich (87:84), ale np. w 1814 r. ten stosunek wynosił już 79:110, a w 1869 r. – 82:220 na korzyść Żydów[1.3].

Źródeł utrzymania społeczności był przede wszystkim handel, a także rzemioslo. W 1897 r. w miasteczku było 70 sklepów. W 1909 r. „Nasza Niwa” tak opisywała Lubcz: „Nasze miasteczko pobudowane jest nad samym Niemnem. Liczy do trzech i pół tysiąca mieszkańców, z których większość to mieszczanie-Żydzi. Odbywają się tu, co tydzień targi – latem w niedziele, zimą – w czwartki. Zjeżdża się tu dużo ludzi (...)”[1.4]. Z czasem Żydzi zajęli się także drobnym przemysłem, a dodatkowym źródłem utrzymania był spław Niemnem. 

W 1866 r. w Lubczu istniała synagoga oraz dwa domy modlitwy. W 1905 r. rabinem był Josef Eliasz Bunimowicz (ur. 1855). W 1912 r. działała szkoła Talmud-Tora oraz dwa żydowskie towarzystwa kredytowo-oszczędnościowe.

W 1921 r. w Lubczu mieszkało 496 Żydów na 937 mieszkańców, zatem 52,9%. W sferze edukacji funkcjonowały cheder i jesziwa Bejt Josef. W 1922 r. powstała biblioteka im. Mojchera-Sferima. W 1924 r. ruszyła siedmioklasowa szkoła Talmud-Tora z językiem wykładowym hebrajskim. Był też teatr amatorski i orkiestra. W 1928 r. działało 102 rzemieślników: 19 krawców, 14 rzeźników, 10 szewców, 10 serowarów, 10 kowali, 9 piekarzy, 6 stolarzy, 2 cukierników, 2 czapników, 2 szewców, 2 rymarzy, 2 zegarmistrzów, 2 fryzjerów, blacharz, garbarz. Działały 4 tartaki, 2 browary; 13 sklepów z manufakturą, 2 sklepy kolonialne, apteka, handel końmi itd. W latach 20 i 30. XX w. aktywne były oddziały różnych żydowskich partii politycznych i organizacji społecznych.

Kres dziejów Żydów z Lubcza nadszedł wraz z okupacją niemiecką w okresie drugiej wojny światowej. Getto powstało na rozkaz Niemców w sierpniu 1941 roku. Wiosną 1942 r. Niemcy rozstrzelali grupę 375 Żydów. 13 czerwca 1942 r. podjęli dezycję o likwidacji getta; na krańcach miasteczka rozstrzelali 1532 Żydów.