Osada Łańcut powstała we wczesnym średniowieczu na szlaku handlowym z Rusi na Śląsk i była zasiedlona przez niemieckojęzycznych kolonistów. Miasto Łańcut zostało lokowane najprawdopodobniej pomiędzy 1349 a 1369 r. w dobrach Ottona z Pilczy. Najwcześniejsza informacja o Łańcucie pochodzi z 1381 roku.  

Kolejnymi właścicielami miasta była rodzina Pileckich. Na początku XV w. Łańcut był w rękach Elżbiety Pileckiej-Granowskiej, trzeciej żony króla Władysława Jagiełły. W 1498 r. miasto zostało złupione przez Wołochów, zaś w latach 1502 i 1523 Łańcut padł ofiarą napaści Tatarów. Mimo zniszczeń miasto rozwijało się, kwitł handel oraz rzemiosło (płóciennictwo). 

Od 1586 r. dobra łańcuckie przeszły w ręce rodziny Stadnickich, których najbardziej znanym przedstawicielem był Stanisław Stadnicki, awanturnik i grabieżca, zwany „diabłem”.  W latach 1549–1616 miasto było jednym z największych ośrodków protestantyzmu w Polsce. Od 1550 r. działała tu szkoła protestancka, w której wykładali F. Stankar, A. Perstenius, J. Żygrowski. W roku 1565 oraz 1567 r. w Łańcucie obradowały synody protestanckie.

W 1629 r. miasto stało się własnością rodziny Lubomirskich. Wtedy to wybudowano murowany zamek. W XVII w. Łańcut został poważnie zniszczony i wyludniony podczas kolejnych napadów tatarskich, a następnie w czasie wojny ze Szwecją. W 1656 r. w Łańcucie właśnie podpisano akt konfederacji przeciw Szwedom. W 1657 r. wszyscy mieszkańcy miasta stawili czoła atakowi wojsk węgierskich Rakoczego. Książę Stanisław Lubomirski starając się odbudować miasto nadał bardzo korzystne warunki osiedlenia dla Żydów. W XVIII w. Łańcut był prężnie rozwijającym się ośrodkiem tkactwa jedwabnego. 

Od 1772 r. Łańcut znajdował się w zaborze austriackim. Pod koniec XVIII i na pocz. XIX w. właścicielką miasta była Izabela z Czartoryskich Lubomirska, najbogatsza kobieta w Polsce. Miasto zostało w tym czasie przebudowane, ufortyfikowany zamek przekształcono w pałac. Jednak w 1820 r. wielki pożar strawił całą drewnianą zabudowę Łańcuta. Po śmierci Izabeli Lubomirskiej w 1816 r. dobra łańcuckie przeszły w ręce rodziny Potockich. W poł. XIX w. miasto wyszło z marazmu, stało się siedzibą powiatu. Uruchomiono browar, fabrykę likierów i rosolisów, rafinerie spirytusu, cukrownie, spichlerze, chmielarnie. Znaczny wpływ na rozwój miasta miało otwarcie linii kolejowej Kraków–Lwów. W XIX w. w Łańcut stał się również znanym ośrodkiem chasydyzmu. 

W 1918 r. Łańcut znalazł się ponownie w granicach niepodległej Polski.

Podczas II wojny światowej, we wrześniu 1939 r. miasto zajęły wojska niemieckie. Część żydowskich mieszkańców została na początku wojny deportowana na tereny zajęte przez Związek Radziecki. Pozostałych osadzono w getcie, w 1942 r. przesiedlono do obozu w Pełkiniach, a następnie zamordowano.   

W lipcu 1944 r. do miasta wkroczyły wojska radzieckie. Po 1945 r. Łańcut został znacznie rozbudowany. Od 1999 r. jest siedzibą powiatu. 

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN