Miedzna założona została w 1531 r. przez Jana Wodyńskiego, który otrzymał od króla Zygmunta I przywilej lokacyjny na prawie magdeburskim. Osadnictwo na tym terenie datuje się jednak przynajmniej na XV wiek. W 1470 r. istniał tu już kościół, a Miedzna wzmiankowana była jako wieś parafialna[1.1].

W latach późniejszych miasteczko przeszło w ręce Gotarda Butlera jako posag jego żony. W rękach Butlerów pozostało przez prawie dwa stulecia, aż do 1824 r.; następnie było własnością Kuczyńskich i Ostrowskich[1.1.1]. Od 1631 r. w miasteczku odbywały się sądy ziemskie Ziemi Drohickiej[refr:|Miedzna, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 6: Malczyce – Netreba, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1885, s. 334.]].

Butlerowie dbali o swoją posiadłość. Rozwijano osadnictwo chrześcijan i Żydów. W połowie XVIII w. było tu ok. 100 domów. Miasto miało też przywilej na targi i jarmarki, które jednak nie były organizowane, ponieważ handlarzy przyciągały większe ośrodki znajdujące się w pobliżu. W 1765 r. w tutejszym kościele zawieszono obraz Matki Bożej Miedzeńskiej, który wierni uznali za cudowny. Z jego powodu Miedzna stała się znanym sanktuarium maryjnym, odwiedzanym przez licznych pielgrzymów.

W 1802 r. Butlerowie wznieśli drewniano-murowany kościół. W 1869 r. miejscowość utraciła prawa miejskie. Do dzisiaj jest to wieś gminna w powiecie węgrowskim województwa mazowieckiego.

Nota bibliograficzna

• Miedzna, [w:] Miasta polskie w tysiącleciu, red. S. Andrzejewski i in., t. 2, Wrocław 1967, s. 482.
• Miedzna, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 6, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1885, s. 334.