Jako miasto przemysłowe, Pabianice w okresie międzywojennym posiadały dużą grupę reprezentantów proletariatu, w której ok. 1/3 stanowili robotnicy i rzemieślnicy żydowscy. Środowisko zrzeszało się przede wszystkim w partiach politycznych, takich jak bardzo silne tutaj Polska Partia Socjalistyczna i Bund (ale także syjoniści i Aguda), a także w związkach zawodowych. Te ostatnie, ściśle związane z działalnością partyjną, miały dwojaki charakter. Z jednej strony były to organizacje funkcjonujące w poszczególnych zakładach, z drugiej – tworzone dla określonej profesji, np. Związek Kamaszników czy Związek Szewców[1.1]. Waga żydowskich pabianckich organizacji związkowych była tak duża, że na czele pierwszego Judenratu, powołanego już we wrześniu 1939 r., stanęło trzech przedstawicieli organizacji partyjnych i właśnie związków zawodowych[1.2].