Miasteczko leży na lewym brzegu Sanu, przy ujściu Rudy, zwanej tez Rudnikiem. Badania archeologiczne wskazują, że osadnictwo na terenie obecnego Rudnika istniało juz w epoce brązu. Osada powstała prawdopodobnie w XIV wieku i dzięki położeniu przy rzece, szybko sie rozwijała. W 1552 roku Krzysztof Gnojeński, w oparciu o przywilej lokacyjny króla Zygmunta Augusta, założył miasto na gruntach wsi Kopki [1.1]. Wspomniany przywilej ustanowił cotygodniowe targi oraz dwa doroczne jarmarki.

Po Gnojeńskich właścicielami Rudnika byli Lipniccy, następnie zaś Ulińscy, których staraniem erygowano w mieście parafię oraz utworzono szkołę parafialną. Egzystencja Rudnika opierała się na rzemiośle - działały między innymi cechy: szewski, piekarski, flisacki. W tej ostatniej dziedzinie konkurencja Ulanowa była tak silna, że Rudnik nigdy nie uzyskał większego znaczenia jako port rzeczny i ośrodek produkcji statków.

Podczas "potopu" w 1656 roku jazda Czarnieckiego rozbiła oddział szwedzki stacjonujący w Rudniku, stanowiący straż przyboczną Karola Gustawa. Król omal nie wpadł w ręce Polaków lecz zdołał uciec [1.2]. Rudnik wielokrotnie niszczyły pożary, najgroźniejszy wybuchł w 1915 roku. Spłonęła wówczas niemal cala, drewniana zabudowa wokół rynku.

Tradycja wikliniarstwa w Rudniku sięga jeszcze czasów Jana Kazimierza, a San, rozlewający się wokół miasta na szerokości 800 metrów, tworzy na wybrzeżach idealne tereny plantacyjne dla wikliny. Toteż przemysł koszykarski miasta był znany w Polsce, a nawet zagranicą, szczególnie zaś w Stanach Zjednoczonych, dokąd rokrocznie odchodziły wielkie transporty gotowych wyrobów koszykarskich. Największa fabryka koszykarska została założona w 1880 roku - Fabryka Krausów, produkująca nieskończoną ilość wyrobów koszykarskich. Szereg innych mniejszych zakładów miało przeważnie charakter chałupniczy[1.3].

Samo miasto nie było pozbawione znaczenia historycznego. W lasach rudnickich, jako leżących na pograniczu byłego zaboru rosyjskiego, organizowali się powstańcy w 1863 roku, w bitwie zaś pod Hutą Krzeszowską nad Sanem, poniósłszy klęskę, przeprawiali się na tereny sąsiadujące z Rudnikiem. Tutaj też znajdują się ślady mogił powstańców. W czasie ostatniej wojny w ciągu 6 tygodni toczyła się bitwa pod miastem, przy czym zostało ono zniszczone zarówno przez wojska rosyjskie, jak przez austriackie, przechodząc kilkakrotnie z rąk do rąk. Ślady owego zniszczenia widoczne są jeszcze do dnia dzisiejszego.

Obecnnie Rudnik liczy około 4 tys. mieszkańców, posiada dom kultury, rzeźnie, szkoły. Miasto zdobi pomnik hr. Hompescha usytułowany na Rynku. Hrabia był inicjatorem i twórcą rzemiosła wikliniarskiego [1.4]. Dzisiejszy Rudnik również opiera swą egzystencję na wikliniarstwie. Działają tu liczne, głównie prywatne, firmy produkujące setki asortymentów z wikliny.