W 1940 r. przy ul. Szkolnej (obecnie aleja Józefa Grzecznarowskiego) w Radomiu, w pobliżu fabryki broni Puch Dennler Niemcy utworzyli obóz pracy przymusowej. Przetrzymywano w nim obywateli polskich i radzieckich, w tym także dużą grupę osób pochodzenia żydowskiego. Byli to głównie Żydzi pochodzący z różnych miejscowości na terenie Kielecczyzny.

Władysław Misiuna w tekście zatytułowanym Dziewczęta z Obozu Pracy dla Żydów w Radomiu tak opisywał warunki bytowe w obozie: „Brakowało wody i wolnego dostępu do niej, mydła i innych elementarnych środków utrzymania higieny osobistej, (....) co stwarzało warunki dla rozpowszechniania się insektów: tyfusonośnych wszy, tnących ludzkie ciało pluskiew, sygnalizujących swą obecność smrodliwym odorem. Znęcający się fizycznie i dręczący psychicznie uwięzionych Niemcy mieli w tych insektach, a także w takich gryzoniach jak myszy i szczury naturalnych sojuszników[1.1]. Więźniom doskwierał głód. Na porządku dziennym był terror, dotkliwe bicie i doraźne egzekucje”.

17.01.1944 r. obóz przekształcono w filię KL Majdanek, a jego komendantem został SS-Obersturmführer Wilhelm Siegmann. W tym okresie w obozie przebywało ok. 2500 więźniów. Likwidacja obozu w Radomiu nastąpiła 26.07.1944 roku. Więźniowie zostali deportowani do KL Auschwitz. Na terenie obozu pozostawiono jedynie niewielką grupę robotników, którzy do września 1944 r demontowali urządzenia fabryczne.