Żydzi osiedlili się w Śniadowie prawdopodobnie w II połowie XVI wieku. Początkowo podlegali gminie w Tykocinie, jednak pod koniec XVII w. istniała tam już niezależna gmina.

W 1777 r. była pierwszą gminą żydowską w regionie łomżyńskim – należeli do niej również Żydzi z Łomży. Prawdopodobnie w latach 60. XVIII w. została postawiona drewniana synagoga. Głównym źródłem utrzymania Żydów śniadowskich było rzemiosło i drobny handel. Pod koniec XIX w., kiedy miasto się rozwinęło, w mieście było dziewiętnaście sklepów i instytucje finansowe, które w większości należały do Żydów.

W czasie I wojny światowej armia rosyjska wypędziła Żydów ze Śniadowa i spaliła synagogę. Po wojnie powrócili nieliczni. W 1921 r. mieszkało tam tylko 386 Żydów, choć przed końcem XIX w. było ich 1300. Większość dawnych mieszkańców osiedliła się w Łomży lub wyemigrowała za granicę. Wiadomo że w Śniadowie działała Organizacja Syjonistyczna i inne żydowskie partie, jednak nie ma na ten temat szczegółowych informacji.

W latach trzydziestych XX w. sytuacja Żydów w Śniadowie była trudna z powodu bojkotu żydowskich sklepów i antyżydowskich wystąpień. Zdarzało się, że grupy chuliganów niszczyły żydowskie stoiska na targu. Dochodziło do rozruchów. Szczególnie dotkliwe dla ludności żydowskiej były zamieszki w dniach 1 listopada 1936 r. oraz 7 marca 1938 roku.

W 1941 r. Niemcy zabili ponad pięćdziesięciu Żydów. Reszta trafiła do getta w Łomży. W dniu 2 listopada 1941 r. razem z innymi uwięzionymi zostali przetransportowani do obozu w Zambrowie, a w styczniu 1943 r. – do niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady Auschwitz-Birkenau.