W 1880 r. mieszkało tu 66 Żydów, zaś w 1921 r. – już 292[1.1]. Należeli do turczańskiej gminy wyznaniowej. Od początków XX w. mieli drewniany, nie wyróżniający się architekturą, dom modlitwy oraz zapewne także cmentarz.

W okresie międzywojennym we wsi działało Kółko Gospodarskie Żydowskiego Towarzystwa Rolniczego. Ale większość miejscowych Żydów utrzymywała się z handlu i usług, świadczonych na rzecz przybywających wówczas licznie do wsi letników oraz lokalnego przemysłu drzewnego. Sokoliki były punktem przeładunkowych drewna, zwożonego wąskotorówkami z dolin Wołosatego i Terebowca, a następnie wysyłanego koleją normalnotorową m. in. na Węgry. Do 1939 r. we wsi istniał też dwór, którego właścicielem był Henryk Rubinsztajn.

W czasie II wojny światowej położona na wschód od Sanu większa część wsi znalazła się początkowo pod okupacją sowiecką. Bez wątpienia kilkudziesięciu Żydów wysiedlono wówczas w głąb ZSRR. Po agresji na Związek Sowiecki Niemcy rozstrzelali część ludności żydowskiej na miejscu. W lutym 1942 r. otworzono tu obóz przejściowy, w którym zgromadzono ok. 800 Żydów z Sokolik Górskich i okolicznych wsi. W lipcu 1942 r. zostali wywiezieni do getta w Turce i podzielili los tamtejszych Żydów, z których ok. 6 tys. zginęło w sierpniu 1942 r. w obozie w Bełżcu.

Nota bibliograficzna

• Sokoliki Gorskie, [w:] The Encyclopedia of Jewish Life Before and During the Holocaust, red. S. Spector, G. Wigoder, t. 3, New York 2001, s. 1211.