Źródła wykopaliskowe dokumentują istnienie osady w tym miejscu w XII wieku[1.1].

 Prawdopodobnie we wczesnym średniowieczu istniał palisadowy gród książęcy, który został podarowany biskupom krakowskim. Lokacja miasta nastąpiła około 1286 r. Już w XIII w. w okolicy Sławkowa wydobywano rudy żelaza, ołowiu i srebra. Rozwojowi miasta sprzyjało również korzystne położenie przy szlaku handlowym z Wrocławia do Krakowa. W 1289 r. Sławków znalazł się pod panowaniem Czech i dzielił losy polityczne Śląska.

W 1295 r. wybudowano obwarowanie miasta. W 1309 r. miasto zajęły wojska polskie Władysława Łokietka. W 1327 r. wojska czeskie Jana Luksemburskiego bezskutecznie usiłowały odbić Sławków. Wyczerpanie się złóż spowodowało upadek gospodarczy miasta w XV wieku. W 1433 r. Sławków złupili husyci, a następnie miasto padło ofiarą kilku pożarów. W XVII w. zubożały Sławków przekształcił się w osadę rolniczo-rzemieślniczą. Od 1795 r. Sławków znajdował się w zaborze austriackim, od 1809 r. w Księstwie Warszawskim, od 1815 r. w Królestwie Polskim. W 1870 r. władze carskie pozbawiły Sławków praw miejskich. Pod koniec XIX w. nastąpił rozwój przemysłu.

Podczas rewolucji 1905 r. mieszkańcy miasta zbuntowali się przeciwko carowi i proklamowali Republikę Sławkowską, jednak po kilkunastu dniach ruch narodowościowy został zdławiony przez rosyjskich żołnierzy.

Podczas I wojny światowej, w 1914 r. Sławków zajęły wojska austro-węgierskie. W 1919 r. wszedł w skład państwa polskiego.

Podczas II wojny światowej, we wrześniu 1939 r. Sławków został zajęty przez wojska niemieckie, a w styczniu 1945 r. przez wojska sowieckie.

W 1958 r. Sławków odzyskał prawa miejskie. W latach 1977-84 stanowił dzielnicę Dąbrowy Górniczej.