Miasto zostało założone w 1662 r. na miejscu wsi Zabłotowo, na terenie włączonym w XIV w. do Polski. Założycielem był Andrzej Potocki, który nadał nazwę Stanisławów na cześć swego ojca Stanisława Rewery Potockiego lub pierworodnego syna Stanisława. Początkowo stanowiło duże skupisko Ormian, a od XVII w. Żydów (1939 — ok. 30 tys., ok. 41% ludności). W XVII w. rozwinęło się jako ośrodek rzemiosła i handlu. Od 1772 r. znajdowało się w zaborze austriackim. W 1801 r. Stanisławów został odkupiony od Potockich przez rząd austriacki. Od 1 listopada 1918 do maja 1919 miasto było pod administracją Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej; stanowiło siedzibę władz centralnych ZURL. W 1919 r. znalazło się w Polsce, gdzie stało się stolicą województwa. W okresie od września 1939 r. do 1941 r. było pod okupacją sowiecką; nastąpiły deportacje ludności w głąb ZSRR. W latach 1941–1944 pozostawało pod okupacją niemiecką. W lipcu i październiku 1941 r. okupanci urządzili masowe egzekucje Żydów, a od grudnia 1941 do lutego 1943 r. funkcjonowało getto; jego więźniów ostatecznie wywieziono do niemieckiego nazistowskiego ośrodka zagłady w Bełżcu. W latach 1945–1991 znajdowało się w Ukraińskiej SRR. Do 1962 r. nosiło ukraińską nazwę Stanisław, zmienioną następnie na Iwano-Frankiwsk.