Wiadomo, że Skorogoszcz posiadała przywilej de non tolerandis Judaeis, nadany przez króla Czech Władysława. Nowożytne osadnictwo zaczęło się po pokoju wrocławskim w 1742 r., zapewne pod koniec XVIII wieku. W momencie wydania edyktu emancypacyjnego w 1812 r. w Skorogoszczy mieszkały dwie spokrewnione ze sobą rodziny żydowskie.

W 1830 r. w mieście żyło 16 Żydów, którzy stanowili 3% ogółu mieszkańców. W 1845 r. było ich 14. Była to niewątpliwie jedna z najmniejszych społeczności na Śląsku, na tyle mała, że nie powstała tu gmina synagogalna[1.1].

W 1850 r. parlament pruski przyjął nową konstytucję, która ostatecznie potwierdzała nadanie Żydom praw obywatelskich. Zmiana ta zachęciła licznych śląskich Żydów do przenoszenia się do lepiej rozwiniętych miast w zachodnich Niemczech. Właśnie z tego powodu emigracji, w 1861 r. w Skorogoszczy pozostawało 7 Żydów, a w 1925 r. było ich już tylko dwóch. Wzmianek o tej małej wspólnocie nie zawierają ani The Encyclopedia of Jewish Life before and during the Holocaust, ani Aus der Geschichte jüdischer Gemeinden im deutschen Sprachraum.

Bibliografia

• Knie J.G., Alphabetisch statistisch, topographische Uebersicht der Dorfer, Flecken, Stadte und anderes Orte der Konigl. Preuß. Provinz Schlesien, mit Einschluß des ganzen jetzt zur Provinz gehörenden Markgrafthums Ober-Lausitz, und der Grafschaft Glatz, Breslau 1845.
• Walerjański D., Z dziejów Żydów na Górnym Śląsku do 1812 roku, „Orbis Interior. Pismo Muzealno-Humanistyczne” 2005, t. 5.
• Zięba D., Skorogoszcz – zarys dziejów, Opole 1998.