Cmentarz żydowski w Tarczynie znajduje się na zachód od miejscowości, poza terenem zabudowanym, na końcu polnej drogi (administracyjnie ul. Długa), odchodzącej na wysokości cmentarza katolickiego w prawo od ul. Mszczonowskiej.

Nekropolia powstała w pierwszej połowie XIX wieku. Wśród wielu grobów, lokowanych być może w systemie nasypowym (wnosząc z rzeźby terenu), mógł znajdować się ohel cadyka Józefa z Tarczyna, syna Widzącego z Lublina. Cmentarz uległ zniszczeniu w okresie okupacji niemieckiej podczas drugiej wojny światowej, prawdopodobnie w latach 1942–1943.

Nekropolia zajmuje parcelę w kształcie prostokąta, o powierzchni 0,413 ha, a jej granice czytelne są dzięki zachowanemu dawnemu obwałowaniu. Teren porastają obecnie gęste, cierniste krzewy, wśród których można odnaleźć pojedyncze nagrobki albo ich fragmenty, m.in. zapadniętą w ziemię macewę z naczółkiem i fragmentem inskrypcji w języku hebrajskim oraz motywem florystycznym, a także fragment nagrobka, na którym widoczne są hebrajskie litery z częścią nazwiska zmarłego ([Ja]kub Kop...) i niekompletną datą zgonu (... miesiąca ...). Na terenie nekropolii widoczne są też niewielkie kawałki piaskowca i betonu, pochodzące prawdopodobnie z rozbitych grobów.