Instytut Nauk Judaistycznych rozpoczął działalność 19 lutego 1928 r. w Warszawie. Powstał z inicjatywy działającego od 1925 r. Towarzystwa Krzewienia Nauk Judaistycznych. W stworzenie Instytutu najbardziej zaangażowani byli Markus Braude, Ozjasz Thon oraz Mojżesz Schorr. Instytut został pomyślany jako placówka naukowo-edukacyjna, w której odbywać się miały zajęcia oraz wykłady w ramach fakultetu nauk rabinicznych oraz fakultetu nauk historyczno-społecznych.

W zajęciach brać udział mogły osoby posiadające maturę i studiujące jednocześnie na wydziale nauk humanistycznych. Osoby bez matury mogły brać udział w zajęciach jako wolni słuchacze. Nauka miała trwać 4 lata. Fakultet rabiniczny kształcił rabinów reformowanych, zaś na fakultecie historyczno-społecznym uczyły się osoby, które miały zostać nauczycielami nauk judaistycznych w szkołach średnich, pracownikami organizacji społecznych czy urzędnikami gminnymi. Zajęcia prowadzili wybitni naukowcy, m.in. Mojżesz Schorr, Majer Bałaban, Arie Tartakower, Majer Tauber czy Abraham Weiss, a także poeci – Matitjahu Mosze Szoham czy Jaakow Kahan. W latach 30. XX w. rocznie studiowało tam ok. 100 osób.  

Wykłady odbywały się popołudniami w pomieszczeniach udostępnionych przez jedną ze szkół żydowskich oraz w lokalach podnajmowanych. Od 1936 r. Instytut Nauk Judaistycznych mieścił się w gmachu Centralnej Biblioteki Judaistycznej przy ul. Tłomackie 5. 

Instytut wydawał prace naukowe swoich wykładowców oraz studentów. W sumie wydano 10 tomów „Pism Instytutu Nauk Judaistycznych”. 

Nota bibliograficzna:

Drukuj