W 1906 r. Towarzystwo „Pomoc dla Sierot” z siedzibą przy ulicy Franciszkańskiej 2 podjęło decyzję o wybudowaniu własnego sierocińca. W dniu 12.05.1910 r. zakupiono przy ulicy Krochmalnej 92 (obecnie ul. Jaktorowska 6) plac za kwotę 24 000 rubli. Powołano Komisję Budowlaną pod przewodnictwem Izaaka Eliasberga. W jej skład wchodził także wybitny lekarz i pedagog Janusz Korczak. Budynek zaprojektował Henryk Stiefelman. W dniu 14.06.1911 r. położono kamień węgielny pod budynek przeznaczony dla 106 dzieci. Kierownikiem Domu Sierot został Janusz Korczak. Budynek został oddany do użytku w 1912 roku.

Na parterze mieściła się duża sala rekreacyjna pełniąca również funkcję jadalni. Obok zaś mieściły się klasy i kancelaria. Na piętrach znajdowały się sypialnie wychowanków oraz pokój Stefanii Wilczyńskiej, która razem z Korczakiem kierowała Domem Sierot. Sam Korczak mieszkał na strychu.

Sierociniec był placówką koedukacyjną. Początkowo w Domu Sierot przebywało 85 wychowanków, chłopców i dziewcząt. W Domu Sierot Korczak wdrażał nowatorskie metody pedagogiczne. Dzieci miały własny samorząd, swoje opinie wyrażały na zebraniach i na łamach gazetki. 

Jesienią 1940 r., po utworzeniu getta w Warszawie, Niemcy nakazali przenieść sierociniec. Wówczas Korczak znalazł nowe pomieszczenie przy ul. Chłodnej 33 w budynku Państwowej Szkoły Handlowej Męskiej im. J. i M. Roeslerów. Kolejna przeprowadzka nastąpiła jesienią 1941 roku. Dom Sierot przeniósł się wówczas na ul. Sienną 16 do budynku Związku Zawodowego Pracowników Handlowych, Przemysłowych i Biurowych m. st. Warszawy.

W dniu 05.08.1942 r. Janusz Korczak, Stefania Wilczyńska i ich wychowankowie przepędzeni zostali z Siennej na Umschlagplatz, skąd wywieziono ich do niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady w Treblince.

Obecnie w budynku przy ul. Jaktorowskiej 6 znajduje się Państwowy Dom Dziecka im. Janusza Korczaka. Na dziedzińcu stoi popiersie Janusza Korczaka dłuta Xawerego Dunikowskiego, odsłonięte w 1979 roku[1.1].