Od XI w. był grodem kasztelańskim: „...stanowił od wczesnego średniowiecza ważny węzeł komunikacyjny wodny i lądowy. Przeprawa wiślana była dogodna dla udających się z towarami na Ruś, łączył się z nią trakt na Sandomierz oraz gościniec na Opatów...”[1.1]. W 1257 r. Bolesław Wstydliwy nadał przywilej lokacyjny i przekazał miasto klasztorowi klarysek. W 1564 r. Zawichost miał ratusz, 126 domów, łaźnię, słodownię, cztery jatki, murowane spichlerze królewskie, klasztorne i mieszczańskie. Miasto podupadło w XVII w., ograbione przez Szwedów i Rakoczego. Aby je odbudować, zezwolono na osadnictwo żydowskie. W okresie rozbiorów było to miasto nadgraniczne. W 1827 r. było tu 2329 mieszkańców i 281 domów, w tym tylko 5 murowanych[1.2]. Jarmarki odbywały się dwanaście razy w roku, targ raz w tygodniu w środę. W połowie XIX w. działały tu wapienniki, cegielnia i garncarnia. W 1888 r. Zawichost stracił prawa miejskie. Warto zaznaczyć, że z Zawichostu pochodził znany historyk oraz dyplomata Szymon Askenazy (1866–1935) oraz pisarka Regina Lilientalowa, autorka prac z zakresu folkloru żydowskiego[1.3].