Amoraici (hebr. amora – mówca, komentator) – uczeni, działający od ok. 220 do 500 r. n.e. na uczelniach talmudycznych w Palestynie (główne ośrodki – miasta: Sefforis, Lydda, Cezarea Palestyńska i Tyberiada) i w Babilonii (główne ośrodki – miasta: Sura, Nehardea, Pumbeditha).

Amoraici zajmowali się interpretacją Miszny (żydowskiego kodeksu prawno-rytualnego), studiując i komentując halachę (prawne nakazy oraz przepisy kultowe) oraz hagadę (opowiadania historyczne, legendy i pouczenia). Byli kontynuatorami prac tanaitów. Komentarze amoraitów złożyły się na zbiór zwany Gemarą, stanowiący uzupełnienie i dokończenie Miszny. Późniejsze połączenie go z Miszną stworzyło ostatecznie Talmud. Dziełem amoraitów palestyńskich był Talmud Jerozolimski (zwany też Talmudem Palestyńskim), natomiast wynikiem prac amoraitów działających w Babilonii był Talmud Babiloński.

© Treść hasła pochodzi z serwisów wiedzowych PWN; Encyklopedia PWN, Słowniki języka polskiego i Słowniki obcojęzyczne.