Armia Polska we Francji w I wojnie światowej, zwana także Armią Hallera (od nazwiska jej naczelnego dowódcy), niekiedy błękitną armią (od koloru mundurów). Polska formacja wojskowa powołana w czerwcu 1917 r. na mocy dekretu prezydenta Francji R. Poincarégo. W jej szeregach walczyli Polacy zwerbowani w armii francuskiej, ochotnicy ze Stanów Zjednoczonych, Brazylii, z rosyjskiego korpusu ekspedycyjnego walczącego we Francji oraz jeńcy z armii niemieckiej i austro-węgierskiej (ok. 35 tys.). Na mocy układu między rządem francuskim a KNP z 28 września 1918 r. uznana za „jedyną, samodzielną, sojuszniczą i współwalczącą armię polską”, objęła formacje wojskowe utworzone poza krajem, m.in. w Rosji; 1. pułk strzelców walczył w Szampanii (VII–VIII 1918 r.), a 1. dywizja strzelców od października 1918 r. na odcinku Rambervillers–Raon-l’Étape. Dowódca – gen. L. Archinard, następnie od 4 października 1918 r. gen. J. Haller. W roku 1919 liczyła ok. 68,5 tys. żołnierzy, kadrę oficerską stanowili Francuzi (1402 oficerów) oraz Polacy (1239 oficerów). W IV–VI 1919 r. przewieziona do kraju. Uczestniczyła w polsko-ukraińskich działaniach wojennych we wschodniej Małopolsce i na Wołyniu, następnie stała w pogotowiu na froncie zachodnim przeciw Niemcom (czerwiec 1919). We wrześniu 1919 r. połączona z Wojskiem Polskim.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.