Żydzi polscy w oflagach: wśród 420 tysięcy żołnierzy Wojska Polskiego wziętych do niewoli we wrześniu 1939 roku, było około 60 tysięcy Żydów, zaś wśród 17 tys. polskich oficerów 600-700 Żydów (według praw norymberskich). Znaleźli się oni w kilkunastu obozach jenieckich razem w polskimi towarzyszami broni. Wiosną 1940 roku Niemcy przeprowadzili rejestrację Żydów-oficerów w oflagach i skierowali wszystkich do Stalagu II B – Hammerstein, z zamiarem odesłania ich do domów, tzn. do gett w Generalnym Gubernatorstwie. Po kilku tygodniach Niemcy zmienili zdanie: Żydów wysłano z powrotem do oflagów. Oficerów chroniła konwencja genewska z 1929 roku, która gwarantowała im godziwe warunki życia, prawo do korespondencji i otrzymywania paczek, edukacji i prowadzenia życia kulturalnego w obozie. Jeńcy podlegali władzy Wehrmachtu. Konwencja genewska została złamana przez Niemców, kiedy w 4 oflagach utworzyli getta (oddzielne baraki dla Żydów): w Woldenburgu, Murnau, Neubrandenburgu i Dossel, mimo protestów polskich oficerów i delegacji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Warunki życia w gettach były gorsze niż w barakach Polaków, Żydów pozbawiano też okresowo prawa do paczek Czerwonego Krzyża. Wiadomo, że Himmler czynił starania, by Żydów pozbawiono statusu jeńców wojennych, spotkało się to jednak ze sprzeciwem Oberkommando Wehrmacht. Żydzi-oficerowie w większości dożyli końca wojny w oflagach. Zupełnie inaczej traktowano Żydów-szeregowców i podoficerów: niemal wszyscy zginęli w Zagładzie.