Kennkarta (niem. karta rozpoznawcza) – dokumenty tożsamości wprowadzone przez okupacyjne władze niemieckie na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Na mocy zarządzenia Hansa Franka z 13 czerwca 1941 roku każdy nie-niemiecki obywatel GG, który skończył 15 lat, musiał posiadać kennkartę. Żydzi i Cyganie otrzymywali karty koloru żółtego, Rosjanie, Ukraińcy, Białorusini, Gruzini i Górale – niebieskie, Polacy – szare. Do wniosku o wydanie kennkarty należało dołączyć metrykę urodzenia, przedwojenny dowód osobisty, ewentualnie świadectwo ślubu; ponadto oświadczenie o pochodzeniu: aryjskim, żydowskim lub mieszanym. Wydawanie kennkart powierzono wydziałom ewidencji w Zarządach Miejskich i Gminnych, czyli zasadniczo polskim urzędnikom. Wprowadzenie nowych dowodów tożsamości umożliwiło osobom ukrywającym się uzyskanie legalnych dokumentów wystawionych na fałszywe nazwiska. Zostało to szeroko wykorzystane przez organy Polskiego Państwa Podziemnego, w tym Radę Pomocy Żydom.