Szeląg (niem. Schilling < germ. skillingaz), szyling –  jednostka rachunkowo-pieniężna u ludów germ. VI–XI w., później moneta; utożsamiony z solidem jako sumą 12 denarów lub 1/20 funta; od 1372–74 w Kolonii i Trewirze wybijany jako srebrna moneta 12-denarowa, a na ten wzór od 1380 w państwie krzyżackim, gdzie stał się gł. rodzajem monety (sz. = 12 fenigów lub 1/60 grzywny, pocz. 1,7 g);

W 1526 w wyniku unii monetarnej z Prusami przyjęty w Polsce jako 1/3 grosza (6 denarów), od 1580 także na Litwie, wybijany w srebrze, wagi 1,2 g (1623 tylko 0,6 g); 1659 rozpoczęto wybijanie sz. miedzianych (wg projektu T.L. Boratiniego, tzw. boratynki) na pokrycie długów skarbowych; ogromna emisja tych sz. wywołała inflację, masowe fałszerstwa i załamanie kursu pieniądza pol.; emisji sz. zaprzestano 1792;

Szeląg lubecko-hamburski — moneta srebrna równa 1/16 marki, wprowadzona 1432, upowszechniła się w krajach skand. (skilling), a od 1489 na Pomorzu Zach., od 1532 jako 1/32 talara, od 1670 — 1/48 talara; przetrwał do 1873.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.