Wczesnośredniowieczna wieś była wzmiankowana już w XIII w[1.1]. Korzystne położenie przy szlaku handlowym ze Śląska do Wielkopolski sprzyjało rozwojowi osady. Prawa miejskie otrzymał prawdopodobnie w 1244 r., jednak pewnym jest, że w 1339 r. dokumenty królewskie wspominają o mieście Kłobuck. Od 1396 r. była to własność lenna księcia Władysława Opolczyka. W XV-XVII w. miasto było ważnym ośrodkiem rzemieślniczo-handlowym. W 1658 r. Kłobuck został nadany klasztorowi Paulinów z Jasnej Góry. Zniszczony podczas wojen szwedzkich. Do rozbiorów miasto było w województwie krakowskim. Od 1793 r. znajdował się w zaborze pruskim, w latach 1807–1815 w Księstwie Warszawskim, później w Królestwie Polskim. W 1870 r. władze carskie pozbawiły Kłobuck praw miejskich.

W okresie międzywojennym w 1919 r. Kłobuck odzyskał prawa miejskie. Osada składała się z centrum oraz przedmieść: Zagórze, Zakrzew i Smugi. Aż 85% terenu stanowiły użytki rolne, zaś 15% lasy. Niska, parterowa zabudowa ciągnęła się na prawym brzegu Białej Okszy. W 1919 r. tylko ulica główna była brukowana. W okresie międzywojennym osada znalazł się przy linii kolejowych Koluszki - Ząbkowice oraz Kielce - Lubliniec. W 1921 r. ludność Kłobucka liczyła 5222 mieszkańców, w 1931 r. - 8952, w 1939 r. 10 876[1.2]. Wynika z tego, że w latach 1921 - 1939 ludność się podwoiła.
W osadzie istniały cechy: rzeźniczy, kowalski, ślusarski oraz stolarsko-ciesielski. Targi odbywały się w co drugą środę. W 1927 r. urządzono tzw. targowicę zwierzęcą na gruntach miejskich. Do dyspozycji mieszkańców był Bank Spółdzielczy i Bank Drobnych Kupców i Rzemieślników.

Podczas II wojny światowej, we wrześniu 1939 r. Kłobuck zajęły wojska niemieckie, a w styczniu 1945 r. wojska sowieckie.