Zakład dla dzieci i starców żydowskich mieścił się przed wojną na posesji pod adresem Leszno 127/Wolska 18. Jego początki sięgają 1840 r., kiedy to działacz gminy żydowskiej, Izaak Szymon Rosen, zakupił tę działkę i po 3 latach ofiarował ją gminie z przeznaczeniem na Domu Schronienia Ubogich, Sierot i Starców Starozakonnych Gminy Warszawskiej (Dom Przytułku Sierot i Ubogich). 

Radą Szczegółową przytułku kierował syn Izaaka Szymona Rosena, Mathias (1807–1865). Doprowadził on do wybudowania w 1847 r. nowego budynku dla 100 osób. Zaprojektował go znany warszawski architekt, Andrzej Gołoński (1799–1854). W budynku mieściła się też synagoga. 

W 1926 r. powstał projekt nowego gmachu, który wybudowano na tej samej działce, ale od strony ulicy Leszno. Autorami projektu byli: Edward Seydenbeutel, Henryk Oderfeld i Szymon Syrkusa. W 1935 r. przeniesiono tu Dom Opieki dla Opuszczonych Dzieci Żydowskich z ul. Płockiej.  

Po utworzeniu getta warszawskiego budynek znalazł się po tzw. aryjskiej stronie miasta. Dzieci wysiedlono do getta, a w budynku przy Lesznie umieszczono Szpital św. Łazarza, który wcześniej działał przy ul. Książęcej 2. W czasie powstania warszawskiego w 1944 r. Niemcy wymordowali na miejscu rannych i personel szpitala – łącznie 1000 osób. Budynek został spalony. W 1948 r. gmach został odbudowany i służył jako siedziba Szpitala św. Łazarza. W 1963 r. zmieniono nazwę na Stołeczny Szpital Dermatologiczny.

Po 1989 r. Gmina Wyznaniowa Żydowska w Warszawie odzyskała działkę przy ul. Leszno 15 (adres powojenny). W 2007 r. Szpital Dermatologiczny przeniósł się do Międzylesia. Sam budynek został rozebrany w 2009 r. z powodu złego stanu technicznego uniemożliwiającego remont[1.1].