Armia Andersa (Polskie Siły Zbrojne w Związku Radzieckim, Polska Armia na Wschodzie): armia polska powstała w wyniku polsko-radzieckiego układu z 30 lipca 1941 roku i umowy wojskowej z 14 sierpnia 1941. Umowa ta zapowiadała utworzenie w ZSRR 30-tysięcznej armii złożonej z obywateli polskich, operacyjnie podległej dowództwu ZSRR, zaś organizacyjnie i personalnie – polskiemu Naczelnemu Dowództwu Sił Zbrojnych.

Uzbrojenie i zaopatrzenie Armii miało być dostarczane przez władze radzieckie. Dowódcą został gen. Władysław Anders. Siedziba dowództwa mieściła się w Buzułuku w rejonie Orenburga; w początkach 1942 roku została przeniesiona do Jangi-Jul koło Taszkientu. W pierwszym okresie do armii wcielono 25 tys. jeńców wojennych. Następnie zorganizowano zaciąg ochotników. Było ich wielu.

Na mocy amnestii z 12 sierpnia 1941 roku z więzień, obozów i miejsc zesłania w ZSRR zwolniono ok. 300 tysięcy obywateli polskich. Zgłaszali się oni masowo do polskiego wojska. W grudniu 1941 roku Sikorski uzyskał u Stalina zgodę na powiększenie armii do 96 tys. Na mocy porozumień polsko-radziecko-brytyjskich Armia została ewakuowana w dwóch akcjach w marcu-kwietniu i sierpniu-wrześniu 1942 roku do Iranu w celu wzmocnienia sił aliantów na Bliskim Wschodzie.

Wraz z nią ZSRR opuściło ok. 40 tys. cywilów. Ewakuowane oddziały połączyły się z Wojskiem Polskim na Środkowym Wschodzie, tworząc Polską Armię na Wschodzie pod dowództwem Andersa, a następnie 2. Korpus Polskich Sił Zbrojnych, który w 1944 roku walczył we Włoszech pod Monte Cassino.